DWMED

Pomimo, że gal oraz arsen leżą w różnych grupach układu okresowego, to jednak pierwiastki te oraz ich niektóre związki chemiczne łączy szereg podobieństw. Na przykład mają identyczną konfigurację elektronową rdzenia atomowego oraz tworzą wodorki o takiej samej liczbie atomów we wzorze elementarnym. Wśród wymienionych wodorków w temperaturze 20 ^oC pod ciśnieniem normalnym, w gazowym stanie skupienia występuje jedynie ten związek chemiczny, który zawiera atom pierwiastka mający w stanie podstawowym większą liczbę elektronów niesparowanych. W tych samych warunkach ciśnienia i temperatury drugi z wymienionych wodorków jest cieczą.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Podkreśl wyrażenia w nawiasach tak, aby powstały zdania prawdziwe dotyczące pierwiastków chemicznych – galu oraz arsenu.

Pomimo, że gal oraz arsen leżą w różnych grupach układu okresowego, to jednak pierwiastki te oraz ich niektóre związki chemiczne łączy szereg podobieństw. Na przykład mają identyczną konfigurację elektronową rdzenia atomowego oraz tworzą wodorki o takiej samej liczbie atomów we wzorze elementarnym. Wśród wymienionych wodorków w temperaturze 20 ^oC pod ciśnieniem normalnym, w gazowym stanie skupienia występuje jedynie ten związek chemiczny, który zawiera atom pierwiastka mający w stanie podstawowym większą liczbę elektronów niesparowanych. W tych samych warunkach ciśnienia i temperatury drugi z wymienionych wodorków jest cieczą.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Napisz stosując symbole podpowłok konfigurację elektronową rdzenia atomowego galu oraz wartość ładunku rdzenia atomowego arsenu.

Pomimo, że gal oraz arsen leżą w różnych grupach układu okresowego, to jednak pierwiastki te oraz ich niektóre związki chemiczne łączy szereg podobieństw. Na przykład mają identyczną konfigurację elektronową rdzenia atomowego oraz tworzą wodorki o takiej samej liczbie atomów we wzorze elementarnym. Wśród wymienionych wodorków w temperaturze 20 ^oC pod ciśnieniem normalnym, w gazowym stanie skupienia występuje jedynie ten związek chemiczny, który zawiera atom pierwiastka mający w stanie podstawowym większą liczbę elektronów niesparowanych. W tych samych warunkach ciśnienia i temperatury drugi z wymienionych wodorków jest cieczą.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Narysuj wzór elektronowy kreskowy cząsteczki arsenowodoru oraz określ, czy ma budowę polarną – wpisz słowo TAK lub słowo NIE w pustym polu drugiej kolumny tabeli.

Pomimo, że gal oraz arsen leżą w różnych grupach układu okresowego, to jednak pierwiastki te oraz ich niektóre związki chemiczne łączy szereg podobieństw. Na przykład mają identyczną konfigurację elektronową rdzenia atomowego oraz tworzą wodorki o takiej samej liczbie atomów we wzorze elementarnym. Wśród wymienionych wodorków w temperaturze 20 ^oC pod ciśnieniem normalnym, w gazowym stanie skupienia występuje jedynie ten związek chemiczny, który zawiera atom pierwiastka mający w stanie podstawowym większą liczbę elektronów niesparowanych. W tych samych warunkach ciśnienia i temperatury drugi z wymienionych wodorków jest cieczą.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Napisz wzór elementarny tego wodorku, który w opisanych w informacji wprowadzającej warunkach ma ciekły stan skupienia, a następnie określ typ występujących w nim wiązań chemicznych (jonowe, kowalencyjne spolaryzowane).

Izotopy węgla-14 powstają w atmosferze ziemskiej w wyniku przemiany jądrowej według schematu:

Powstałe nuklidy przenikają do organizmów żywych w postaci tlenku węgla(IV) w wyniku procesów fotosyntezy oraz trawienia. Atomy te z czasem opuszczają organizm na drodze procesów wydalania i oddychania oraz wskutek rozpadu jąder, jaki przebiega ze stałą szybkością. W efekcie organizmy żywe mają stałą liczbę atomów węgla-14, która jest o wiele mniejsza w stosunku do węgla-12 i wyraża się zależnością 1 : 10¹². Gdy organizm umiera, przestaje wymieniać węgiel-14 z otoczeniem, a nuklidy takie ulegają wówczas jedynie naturalnym rozpadom promieniotwórczym.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.

Oceń poprawność poniższych zdań, wpisując literę „P” (prawda) lub literę „F” (fałsz).

Długość wiązania chemicznego to odległość między środkami atomów połączonych wiązaniem chemicznym. Im krótsze jest takie wiązanie, tym jest ono silniejsze, w konsekwencji należy dostarczyć więcej energii, aby zostało rozerwane. Informacje na temat długości wiązań (wyrażone w pikometrach – pm) w cząsteczkach wybranych wodorków niemetali zebrano w tabeli.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.

Promień kowalencyjny atomu jest udziałem tego atomu w długości wiązania chemicznego.

Podkreśl odpowiednie wyrażenia w nawiasach tak, aby powstały zdania prawdziwe dotyczące wymienionych wodorków niemetali.

Długość wiązania chemicznego to odległość między środkami atomów połączonych wiązaniem chemicznym. Im krótsze jest takie wiązanie, tym jest ono silniejsze, w konsekwencji należy dostarczyć więcej energii, aby zostało rozerwane. Informacje na temat długości wiązań (wyrażone w pikometrach – pm) w cząsteczkach wybranych wodorków niemetali zebrano w tabeli.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.

Na podstawie podanych wartości długości wiązań w cząsteczkach wymienionych wodorków niemetali można przewidzieć zdolność do ich dysocjacji elektrolitycznej w danym rozpuszczalniku, a miarą tej zdolności jest wielkość zwana stałą równowagi dysocjacji elektrolitycznej.

Określ, który z wymienionych wodorków niemetali (HF, HCl, HBr, HI) ma największą wartość stałej dysocjacji w ciekłym amoniaku w tych samych warunkach ciśnienia i temperatury? Uzasadnij swoją odpowiedź.

Pomimo, że wodorotlenek wapnia jest związkiem chemicznym trudno rozpuszczalnym w wodzie, to jednak pewna jego ilość rozpuszcza się w niej i praktycznie całkowicie ulega dysocjacji elektrolitycznej na jony – zgodnie ze schematem:

Ca(OH)₂ ⟶ Ca²⁺ + 2OH^–

Rozpuszczalność wodorotlenku wapnia w wodzie zależy od temperatury, a jego nasycone roztwory noszą nazwę wody wapiennej. Wykres poniżej ilustruje charakterystykę zmian rozpuszczalności wodorotlenku wapnia (mg / 100 g wody) w zakresie temperatur 0 ^oC ÷ 100 ^oC.

Na podstawie: W. Mizerski, Tablice chemiczne, Warszawa 2013.

Roztwory nasycone tego wodorotlenku zawierają stosunkowo niewielką ilość substancji rozpuszczonej, dlatego z pewnym przybliżeniem przyjmuje się, że ich gęstość praktycznie równa jest gęstości wody i wynosi około 1 g∙cm^–3. Wartość pH wody wapiennej zależy od stężenia zawartych w niej jonów wodorotlenkowych.

Oblicz wartość pH roztworu wody wapiennej w temperaturze 20 ^oC. Wynik podaj z dokładnością do drugiego miejsca po przecinku.

Pomimo, że wodorotlenek wapnia jest związkiem chemicznym trudno rozpuszczalnym w wodzie, to jednak pewna jego ilość rozpuszcza się w niej i praktycznie całkowicie ulega dysocjacji elektrolitycznej na jony – zgodnie ze schematem:

Ca(OH)₂ ⟶ Ca²⁺ + 2OH^–

Rozpuszczalność wodorotlenku wapnia w wodzie zależy od temperatury, a jego nasycone roztwory noszą nazwę wody wapiennej. Wykres poniżej ilustruje charakterystykę zmian rozpuszczalności wodorotlenku wapnia (mg / 100 g wody) w zakresie temperatur 0 ^oC ÷ 100 ^oC.

Na podstawie: W. Mizerski, Tablice chemiczne, Warszawa 2013.

Roztwory nasycone tego wodorotlenku zawierają stosunkowo niewielką ilość substancji rozpuszczonej, dlatego z pewnym przybliżeniem przyjmuje się, że ich gęstość praktycznie równa jest gęstości wody i wynosi około 1 g∙cm^–3.

Oceń poprawność poniższych zdań, wpisując literę „P” (prawda) lub literę „F” (fałsz).

Pomimo, że wodorotlenek wapnia jest związkiem chemicznym trudno rozpuszczalnym w wodzie, to jednak pewna jego ilość rozpuszcza się w niej i praktycznie całkowicie ulega dysocjacji elektrolitycznej na jony – zgodnie ze schematem:

Ca(OH)₂ ⟶ Ca²⁺ + 2OH^–

Rozpuszczalność wodorotlenku wapnia w wodzie zależy od temperatury, a jego nasycone roztwory noszą nazwę wody wapiennej. Wykres poniżej ilustruje charakterystykę zmian rozpuszczalności wodorotlenku wapnia (mg / 100 g wody) w zakresie temperatur 0 ^oC ÷ 100 ^oC.

Roztwory nasycone tego wodorotlenku zawierają stosunkowo niewielką ilość substancji rozpuszczonej, dlatego z pewnym przybliżeniem przyjmuje się, że ich gęstość praktycznie równa jest gęstości wody i wynosi około 1 g∙cm^–3.

Wodną zawiesinę wodorotlenku wapnia nazywa się mlekiem wapiennym. Można otrzymać ją między innymi w wyniku reakcji odpowiedniego wodorku z wodą destylowaną. Podczas takiej przemiany zawartość naczynia reakcyjnego pieni się.

Na podstawie: Na podstawie: W. Mizerski, Tablice chemiczne, Warszawa 2013 oraz A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Napisz równanie opisanej reakcji chemicznej prowadzącej do utworzenia wodorotlenku wapnia.

Pomimo, że wodorotlenek wapnia jest związkiem chemicznym trudno rozpuszczalnym w wodzie, to jednak pewna jego ilość rozpuszcza się w niej i praktycznie całkowicie ulega dysocjacji elektrolitycznej na jony – zgodnie ze schematem:

Ca(OH)₂ ⟶ Ca²⁺ + 2OH^–

Rozpuszczalność wodorotlenku wapnia w wodzie zależy od temperatury, a jego nasycone roztwory noszą nazwę wody wapiennej. Wykres poniżej ilustruje charakterystykę zmian rozpuszczalności wodorotlenku wapnia (mg / 100 g wody) w zakresie temperatur 0 ^oC ÷ 100 ^oC.

Roztwory nasycone tego wodorotlenku zawierają stosunkowo niewielką ilość substancji rozpuszczonej, dlatego z pewnym przybliżeniem przyjmuje się, że ich gęstość praktycznie równa jest gęstości wody i wynosi około 1 g∙cm^–3.

Wodną zawiesinę wodorotlenku wapnia nazywa się mlekiem wapiennym. Można otrzymać ją między innymi w wyniku reakcji odpowiedniego wodorku z wodą destylowaną. Podczas takiej przemiany zawartość naczynia reakcyjnego pieni się.

Na podstawie: Na podstawie: W. Mizerski, Tablice chemiczne, Warszawa 2013 oraz A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Określ, czy opisana reakcja wodorku z wodą destylowaną jest procesem utleniania-redukcji? Uzasadnij swoją odpowiedź.

Pomimo, że wodorotlenek wapnia jest związkiem chemicznym trudno rozpuszczalnym w wodzie, to jednak pewna jego ilość rozpuszcza się w niej i praktycznie całkowicie ulega dysocjacji elektrolitycznej na jony – zgodnie ze schematem:

Ca(OH)₂ ⟶ Ca²⁺ + 2OH^–

Rozpuszczalność wodorotlenku wapnia w wodzie zależy od temperatury, a jego nasycone roztwory noszą nazwę wody wapiennej.

Roztwory nasycone tego wodorotlenku zawierają stosunkowo niewielką ilość substancji rozpuszczonej, dlatego z pewnym przybliżeniem przyjmuje się, że ich gęstość praktycznie równa jest gęstości wody i wynosi około 1 g∙cm^–3.

W celu wykazania charakteru chemicznego tlenku wapnia, w trzech probówkach umieszczono rozcieńczone roztwory wodne kwasu octowego, wodorotlenku potasu oraz wodę destylowaną. Do każdego z wymienionych naczyń wprowadzono następnie po dwie krople roztworu oranżu metylowego. Zawartość jednej z probówek przyjęła czerwone, a pozostałych dwóch – żółte zabarwienie.

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne z wykorzystaniem opisanych wyżej roztworów zawierających oranż metylowy. Schemat tego eksperymentu ilustruje rysunek poniżej:

Po wprowadzeniu stechiometrycznej ilości tlenku wapnia względem kwasu, wodorotlenku potasu, a w przypadku probówki nr 3 – wody, zawartością każdego z naczyń energicznie wstrząśnięto. Po zakończeniu wytrząsania, w probówce nr 1 uzyskano klarowny roztwór, a w probówkach nr 2 i nr 3 praktycznie nie zaobserwowano żadnych zmian barwy fazy wodnej mogących świadczyć o przebiegu reakcji chemicznej.

Napisz, jakie dwie obserwacje odnotowano w probówce nr 1 po jej wstrząśnięciu? Uwzględnij barwę zawartości naczynia przed i po wprowadzeniu do niego tlenku wapnia.

Pomimo, że wodorotlenek wapnia jest związkiem chemicznym trudno rozpuszczalnym w wodzie, to jednak pewna jego ilość rozpuszcza się w niej i praktycznie całkowicie ulega dysocjacji elektrolitycznej na jony – zgodnie ze schematem:

Ca(OH)₂ ⟶ Ca²⁺ + 2OH^–

Rozpuszczalność wodorotlenku wapnia w wodzie zależy od temperatury, a jego nasycone roztwory noszą nazwę wody wapiennej.

Roztwory nasycone tego wodorotlenku zawierają stosunkowo niewielką ilość substancji rozpuszczonej, dlatego z pewnym przybliżeniem przyjmuje się, że ich gęstość praktycznie równa jest gęstości wody i wynosi około 1 g∙cm^–3.

W celu wykazania charakteru chemicznego tlenku wapnia, w trzech probówkach umieszczono rozcieńczone roztwory wodne kwasu octowego, wodorotlenku potasu oraz wodę destylowaną. Do każdego z wymienionych naczyń wprowadzono następnie po dwie krople roztworu oranżu metylowego. Zawartość jednej z probówek przyjęła czerwone, a pozostałych dwóch – żółte zabarwienie.

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne z wykorzystaniem opisanych wyżej roztworów zawierających oranż metylowy. Schemat tego eksperymentu ilustruje rysunek poniżej:

Po wprowadzeniu stechiometrycznej ilości tlenku wapnia względem kwasu, wodorotlenku potasu, a w przypadku probówki nr 3 – wody, zawartością każdego z naczyń energicznie wstrząśnięto. Po zakończeniu wytrząsania, w probówce nr 1 uzyskano klarowny roztwór, a w probówkach nr 2 i nr 3 praktycznie nie zaobserwowano żadnych zmian barwy fazy wodnej mogących świadczyć o przebiegu reakcji chemicznej.

Określ odczyn uzyskanego w pierwszej probówce roztworu po zakończeniu doświadczenia. Podaj nazwę procesu, którego przebieg warunkuje ten odczyn. Odpowiedź uzasadnij zapisanym w formie jonowej skróconej równaniem tego procesu chemicznego.

Pomimo, że wodorotlenek wapnia jest związkiem chemicznym trudno rozpuszczalnym w wodzie, to jednak pewna jego ilość rozpuszcza się w niej i praktycznie całkowicie ulega dysocjacji elektrolitycznej na jony – zgodnie ze schematem:

Ca(OH)₂ ⟶ Ca²⁺ + 2OH^–

Rozpuszczalność wodorotlenku wapnia w wodzie zależy od temperatury, a jego nasycone roztwory noszą nazwę wody wapiennej.

Roztwory nasycone tego wodorotlenku zawierają stosunkowo niewielką ilość substancji rozpuszczonej, dlatego z pewnym przybliżeniem przyjmuje się, że ich gęstość praktycznie równa jest gęstości wody i wynosi około 1 g∙cm^–3.

W celu wykazania charakteru chemicznego tlenku wapnia, w trzech probówkach umieszczono rozcieńczone roztwory wodne kwasu octowego, wodorotlenku potasu oraz wodę destylowaną. Do każdego z wymienionych naczyń wprowadzono następnie po dwie krople roztworu oranżu metylowego. Zawartość jednej z probówek przyjęła czerwone, a pozostałych dwóch – żółte zabarwienie.

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne z wykorzystaniem opisanych wyżej roztworów zawierających oranż metylowy. Schemat tego eksperymentu ilustruje rysunek poniżej:

Po wprowadzeniu stechiometrycznej ilości tlenku wapnia względem kwasu, wodorotlenku potasu, a w przypadku probówki nr 3 – wody, zawartością każdego z naczyń energicznie wstrząśnięto. Po zakończeniu wytrząsania, w probówce nr 1 uzyskano klarowny roztwór, a w probówkach nr 2 i nr 3 praktycznie nie zaobserwowano żadnych zmian barwy fazy wodnej mogących świadczyć o przebiegu reakcji chemicznej.

Określ charakter chemiczny tlenku wapnia, a następnie zapisz równanie reakcji chemicznej jaka przebiegła w probówkach o numerach 2 oraz 3 po wprowadzeniu do nich tlenku wapnia.

Jedną z technik analitycznych jest metoda emisyjnej spektroskopii atomowej, która polega na badaniu charakterystycznego promieniowania emitowanego przez atomy pierwiastków po ich wzbudzeniu w odpowiedniej temperaturze. Na przykład, po umieszczeniu drucika platynowego na którym znajduje się wodny roztwór soli można zaobserwować zmianę barwy płomienia, w zależności od kationu wchodzącego w skład badanego roztworu:

Na podstawie: J. Minczewski, Z. Marczenko, Chemia analityczna. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, Warszawa 2012.

W sześciu kolbach o numerach 1–6, losowo znajdowały się wodne roztwory soli o wzorach:

AgNO₃, K₂SO₄, BaCl₂, K₂SO₃, Cr₂(SO₄)₃, LiNO₃.

W celu identyfikacji zawartości naczyń przeprowadzono dwuetapowe doświadczenie chemiczne, przy czym w żadnym z jego etapów nie wykorzystano roztworu z kolby oznaczonej numerem 3.

Etap I: z pięciu kolb pobrano próbki roztworów o objętości 1 cm³ i umieszczono w osobnych probówkach. Do każdej z nich wprowadzono następnie roztwór kwasu solnego. Z probówki nr 4 wydzielił się bezbarwny gaz o drażniącej woni, a w probówce oznaczonej cyfrą 5 strącił się osad, który pociemniał na świetle. W probówkach o numerach 1, 2 oraz 6 nie zaobserwowano żadnych zmian.

Etap II: z kolb oznaczonych numerami 1, 2 oraz 6 pobrano próbki roztworów i na druciku platynowym kolejno umieszczano je w płomieniu palnika gazowego. Płomień zmienił wówczas barwę na kolor karminowy, fiołkowy oraz zielony.

Napisz w formie jonowej skróconej równania reakcji chemicznych, jakie doprowadziły do powstania gazu oraz strącenia osadu w pierwszym etapie doświadczenia.