DWMED

W zlewce znajdował się wodny roztwór zawierający mieszaninę trzech soli – octanów, w którym stężenia jonów Mg²⁺ oraz Zn²⁺ były identyczne i wynosiły po 0,02 mol∙dm^-3. Stężenie jonów Ag⁺ natomiast było równe 0,005 mol∙dm^-3. Do opisanego układu wprowadzono kilka kropli alkoholowego roztworu fenoloftaleiny.

Przeprowadzono trójetapowe doświadczenie, którego celem było usunięcie z roztworu kolejno jonów Ag⁺, Zn²⁺ oraz Mg²⁺  w postaci osadów trudno rozpuszczalnych soli. Zastosowanymi odczynnikami strącającymi były wówczas roztwory, w których znajdowały się kationy pierwiastka A, którego atomy mają masę bezwzględną równą  3,82∙10^-23 g. Do wykonania opisanego doświadczenia zastosowano stechiometryczną ilość trzech spośród wymienionych roztworów wodnych: KI, NaI, KHS, K₂CO₃, Na₂CO₃, NaNO₃ oraz Na₂S.

W wyniku przeprowadzonego doświadczenia powstał wodny roztwór zawierający między innymi octan pierwiastka A, którego rozpuszczalność w temperaturze 20 ^oC wynosi 46,4 g/100 g wody.

Oblicz rozpuszczalność trójwodnego hydratu tej soli w temperaturze 20 ^oC. Wynik podaj w g/100 g wody, z dokładnością do cyfry jedności.

W zlewce znajdował się wodny roztwór zawierający mieszaninę trzech soli – octanów, w którym stężenia jonów Mg²⁺ oraz Zn²⁺ były identyczne i wynosiły po 0,02 mol∙dm^-3. Stężenie jonów Ag⁺ natomiast było równe 0,005 mol∙dm^-3. Do opisanego układu wprowadzono kilka kropli alkoholowego roztworu fenoloftaleiny.

Przeprowadzono trójetapowe doświadczenie, którego celem było usunięcie z roztworu kolejno jonów Ag⁺, Zn²⁺ oraz Mg²⁺  w postaci osadów trudno rozpuszczalnych soli. Zastosowanymi odczynnikami strącającymi były wówczas roztwory, w których znajdowały się kationy pierwiastka A, którego atomy mają masę bezwzględną równą  3,82∙10^-23 g. Do wykonania opisanego doświadczenia zastosowano stechiometryczną ilość trzech spośród wymienionych roztworów wodnych: KI, NaI, KHS, K₂CO₃, Na₂CO₃, NaNO₃ oraz Na₂S.

Uzyskany w wyniku przeprowadzonego doświadczenia roztwór nie ma odczynu obojętnego z uwagi na przebiegający w nim proces z udziałem jonów octanowych.

Podaj nazwę tego procesu, a następnie określ, jaką barwę przyjął roztwór końcowy. Odpowiedź uzasadnij równaniem odpowiedniej reakcji chemicznej, zapisanym w formie jonowej skróconej.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Określ rzędowość atomów węgla w cząsteczkach zasady Brønsteda, będącej składową buforu TRIS, a następnie przypisz im wartości stopni utlenienia. W tym celu uzupełnij tabelę.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Oceń poprawność zdań dotyczących 2-amino-2-(hydroksymetylo)propano-1,3-diolu, które znajdują się w tabeli poniżej. Wpisz literę „P” (prawda) lub literę „F” (fałsz).

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji chemicznej, jaka przebiegnie po wprowadzeniu do roztworu zawierającego bufor TRIS roztwór zasady sodowej. Skorzystaj z półstrukturalnych (grupowych) wzorów związków organicznych, będących składowymi buforu.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Przygotowano 500 cm³ roztworu aminoalkoholu o stężeniu molowym równym 0,08 mol∙dm^-3.

Dysponując 2-amino-2-(hydroksymetylo)propano-1,3-diolem, wodą destylowaną oraz niezbędnym szkłem i aparaturą laboratoryjną opisz czynności jakie wykonano, w celu sporządzenia roztworu  aminoalkoholu o podanym stężeniu molowym. Następnie oblicz, jaki procent niezdysocjowanych cząsteczek aminoalkoholu znajduje się w tej mieszaninie. Wynik podaj z dokładnością do jednego miejsca po przecinku.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Przygotowano 500 cm³ roztworu aminoalkoholu o stężeniu molowym równym 0,08 mol∙dm^-3. Do podanego roztworu aminoalkoholu wprowadzono 672 cm³ chlorowodoru odmierzonego w temperaturze 273 K pod ciśnieniem 1013 hPa. Powstały roztwór rozcieńczono wodą destylowaną do objętości 1 dm³.

Oblicz wartość pH uzyskanego w ten sposób buforu TRIS. Wynik podaj z dokładnością do dwóch cyfr znaczących. Pomiń zjawisko autodysocjacji wody.

Obecność jonów jodkowych w roztworze można potwierdzić zakwaszając nieznacznie taki układ, a następnie wprowadzając do niego roztwór azotanu(III) sodu. W wyniku przebiegającej reakcji chemicznej obserwuje się wydzielanie bezbarwnego, bezwonnego gazu, który brunatnieje u wylotu naczynia. Po wprowadzeniu do mieszaniny poreakcyjnej niewielkiej ilości kleiku skrobiowego i wstrząśnięciu zawartością probówki, roztwór przyjmuje charakterystyczne zabarwienie.

Na podstawie: J. Minczewski, Z. Marczenko, Chemia analityczna. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, Warszawa 2012.

Napisz w formie jonowej skróconej równanie opisanej reakcji chemicznej. Współczynniki stechiometryczne uzgodnij metodą bilansu jonowo-elektronowego.

Obecność jonów jodkowych w roztworze można potwierdzić zakwaszając nieznacznie taki układ, a następnie wprowadzając do niego roztwór azotanu(III) sodu. W wyniku przebiegającej reakcji chemicznej obserwuje się wydzielanie bezbarwnego, bezwonnego gazu, który brunatnieje u wylotu naczynia. Po wprowadzeniu do mieszaniny poreakcyjnej niewielkiej ilości kleiku skrobiowego i wstrząśnięciu zawartością probówki, roztwór przyjmuje charakterystyczne zabarwienie.

Na podstawie: J. Minczewski, Z. Marczenko, Chemia analityczna. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, Warszawa 2012.

Spośród zamieszczonych fotografii wybierz tę, która przedstawia mieszaninę poreakcyjną uzyskaną po wprowadzeniu do niej kleiku skrobiowego i wstrząśnięciu zawartością probówki.

Podczas pracy pewnego ogniwa chemicznego przebiega reakcja chemiczna:

Co³⁺ + Fe²⁺ → Co²⁺ + Fe³⁺

W każdym z półogniw redoks budujących to ogniwo chemiczne elektrodę stanowi platyna pełniąca rolę wyłącznie przewodnika elektrycznego.

Uzupełnij poniższy rysunek, aby przedstawiał schemat budowy opisanego ogniwa chemicznego generującego prąd elektryczny w stanie standardowym. Wskaż pełnioną przez każde z półogniw funkcję (katoda, anoda).

Miareczkowanie jest metodą stosowaną do ilościowego oznaczania zawartości substancji chemicznej w jej wodnym roztworze. Podczas jego wykonywania, do roztworu analitu o znanej objętości, lecz nieznanym stężeniu, ostrożnie, małymi porcjami wprowadza się znajdujący w biurecie, mianowany (o ściśle określonym stężeniu molowym) roztwór titranta. Charakterystyczny podczas miareczkowania jest tzw. punkt równoważnikowy (PR), czyli moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem. W przypadku tzw. manganometrii titrantem jest mianowany roztwór manganianu(VII) potasu, zakwaszony roztworem kwasu siarkowego(VI). W punkcie równoważnikowym analizowany roztwór przyjmuje trwałe bladoróżowe zabarwienie, które powinno utrzymywać się przez co najmniej 30 sekund.

Na podstawie: J. Minczewski, Z. Marczenko, Chemia analityczna. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, Warszawa 2012.

W celu określenia wzoru hydratu kwasu szczawiowego przeprowadzono jego oznaczanie manganometryczne. Odważono wówczas 6,3 g próbki hydratu i rozpuszczono w takiej objętości wody destylowanej, że uzyskano 50 cm³ roztworu kwasu szczawiowego. Do jego zmiareczkowania wykorzystano zakwaszony kwasem siarkowym(VI) roztwór manganianu(VII) potasu o stężeniu równym 0,32 mol∙dm^-3, przy czym punkt równoważnikowy osiągnięto w momencie zużycia 62,5 cm³ roztworu titranta.

Wiedząc, że podczas miareczkowania utleniacz oraz reduktor reagują ze sobą w stosunku molowym równym 2:5, ustal na podstawie stosownych obliczeń wzór sumaryczny hydratu kwasu szczawiowego, którego roztwór poddano oznaczaniu manganometrycznemu.

Przebiegającą w fazie gazowej reakcję syntezy jodowodoru opisuje równanie:

H_2(g) + I_2(g) ⇄ 2HI_(g)

W tabeli zebrano informacje na temat wartości stałych szybkości – opisanej przemiany (k₁) oraz reakcji do niej odwrotnej (k₂) w temperaturach 500 K oraz 670 K.

Synteza jodowodoru oraz proces jego rozkładu są reakcjami biegnącymi zgodnie z kinetyką drugiego rzędu, a stałą równowagi pierwszej z nich definiuje się jako stosunek wartości stałej szybkości k₁ do wartości k₂.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018 oraz K. M. Pazdro, Zbiór zadań z chemii do liceów i techników. Zakres rozszerzony, Warszawa 2012.

Napisz równania kinetyczne – reakcji syntezy jodowodoru oraz reakcji jego rozkładu.

Przebiegającą w fazie gazowej reakcję syntezy jodowodoru opisuje równanie:

H_2(g) + I_2(g) ⇄ 2HI_(g)

W tabeli zebrano informacje na temat wartości stałych szybkości – opisanej przemiany (k₁) oraz reakcji do niej odwrotnej (k₂) w temperaturach 500 K oraz 670 K.

Synteza jodowodoru oraz proces jego rozkładu są reakcjami biegnącymi zgodnie z kinetyką drugiego rzędu, a stałą równowagi pierwszej z nich definiuje się jako stosunek wartości stałej szybkości k₁ do wartości k₂.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018 oraz K. M. Pazdro, Zbiór zadań z chemii do liceów i techników. Zakres rozszerzony, Warszawa 2012.

Wartość stałej równowagi reakcji chemicznej zależy od temperatury, ale nie zależy od wartości stężeń reagentów.

Oblicz wartości stałych równowag reakcji syntezy jodowodoru przebiegających w temperaturach 500 K oraz 670 K. Wyniki podaj z dokładnością do cyfry jedności.

Przebiegającą w fazie gazowej reakcję syntezy jodowodoru opisuje równanie:

H_2(g) + I_2(g) ⇄ 2HI_(g)

W tabeli zebrano informacje na temat wartości stałych szybkości – opisanej przemiany (k₁) oraz reakcji do niej odwrotnej (k₂) w temperaturach 500 K oraz 670 K.

Synteza jodowodoru oraz proces jego rozkładu są reakcjami biegnącymi zgodnie z kinetyką drugiego rzędu, a stałą równowagi pierwszej z nich definiuje się jako stosunek wartości stałej szybkości k₁ do wartości k₂.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018 oraz K. M. Pazdro, Zbiór zadań z chemii do liceów i techników. Zakres rozszerzony, Warszawa 2012.

Wartość stałej równowagi reakcji chemicznej zależy od temperatury, ale nie zależy od wartości stężeń reagentów.

Określ, czy przebiegająca w fazie gazowej reakcja syntezy jodowodoru jest procesem egzotermicznym, czy endotermicznym? Uzasadnij swoją odpowiedź.

Przebiegającą w fazie gazowej reakcję syntezy jodowodoru opisuje równanie:

H_2(g) + I_2(g) ⇄ 2HI_(g)

W tabeli zebrano informacje na temat wartości stałych szybkości – opisanej przemiany (k₁) oraz reakcji do niej odwrotnej (k₂) w temperaturach 500 K oraz 670 K.

Synteza jodowodoru oraz proces jego rozkładu są reakcjami biegnącymi zgodnie z kinetyką drugiego rzędu, a stałą równowagi pierwszej z nich definiuje się jako stosunek wartości stałej szybkości k₁ do wartości k₂.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018 oraz K. M. Pazdro, Zbiór zadań z chemii do liceów i techników. Zakres rozszerzony, Warszawa 2012.

Oceń poprawność poniższych zdań dotyczących opisanej w informacji wprowadzającej syntezy jodowodoru. Wpisz literę „P” (prawda) lub literę „F” (fałsz).