DWMED

Dane są dwa pierwiastki chemiczne X oraz Y, o których wiadomo, że:

–  w stanie podstawowym elektrony pierwiastka X opisane są piętnastoma orbitalami, przy czym jego sparowane elektrony walencyjne opisane są taką samą liczbą orbitali, co elektrony niesparowane;

–  atomy pierwiastka Y mają o jedną powłokę elektronową mniej, niż atomy pierwiastka X; liczba elektronów walencyjnych pierwiastka Y jest taka sama, jak liczba elektronów walencyjnych pierwiastka X, opisanych orbitalami o wyższej energii.

Podaj symbol lub nazwę pierwiastka X oraz wykorzystując symbole podpowłok – jego skróconą (względem poprzedzającego gazu szlachetnego) podpowłokową konfigurację elektronową.

Dane są dwa pierwiastki chemiczne X oraz Y, o których wiadomo, że:

–  w stanie podstawowym elektrony pierwiastka X opisane są piętnastoma orbitalami, przy czym jego sparowane elektrony walencyjne opisane są taką samą liczbą orbitali, co elektrony niesparowane;

–  atomy pierwiastka Y mają o jedną powłokę elektronową mniej, niż atomy pierwiastka X; liczba elektronów walencyjnych pierwiastka Y jest taka sama, jak liczba elektronów walencyjnych pierwiastka X, opisanych orbitalami o wyższej energii.

Napisz wzór sumaryczny wodorku pierwiastka Y, a następnie określ budowę przestrzenną jego cząsteczki (liniowa, trygonalna, tetraedryczna).

Pierwiastki leżące w tej samej grupie układu okresowego wykazują pewne podobieństwa w wielu właściwościach fizycznych oraz chemicznych. Ponadto, bardzo często zdarza się również, że tworzą związki chemiczne o identycznej strukturze cząsteczek. Na przykład siarka oraz selen przy najwyższym stopniu utlenienia tworzą podobnej budowy kwasy tlenowe – odpowiednio siarkowy(VI) oraz selenowy(VI). W pierwszym etapie dysocjacji elektrolitycznej obserwuje się praktycznie całkowitą dysocjację ich cząsteczek.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Podkreśl wyrażenia w nawiasach tak, aby powstały zdania prawdziwe.

Pierwiastki leżące w tej samej grupie układu okresowego wykazują pewne podobieństwa w wielu właściwościach fizycznych oraz chemicznych. Ponadto, bardzo często zdarza się również, że tworzą związki chemiczne o identycznej strukturze cząsteczek. Na przykład siarka oraz selen przy najwyższym stopniu utlenienia tworzą podobnej budowy kwasy tlenowe – odpowiednio siarkowy(VI) oraz selenowy(VI). W pierwszym etapie dysocjacji elektrolitycznej obserwuje się praktycznie całkowitą dysocjację ich cząsteczek.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Do probówki zawierającej oranż metylowy oraz 5 ml wodnego roztworu wodorotlenku potasu o wartości pH równej 13 wprowadzono pewną ilość tlenku selenu(VI) i energicznie wstrząśnięto zawartością naczynia reakcyjnego, uzyskując w ten sposób wodny roztwór soli obojętnej. Do tego układu wprowadzono następnie kolejną porcję tlenku uzyskując roztwór o wartości pH równej 1,4.

Napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji chemicznej tlenku selenu(VI) z wodnym roztworem wodorotlenku potasu, jaka doprowadziła do powstania soli obojętnej.

Pierwiastki leżące w tej samej grupie układu okresowego wykazują pewne podobieństwa w wielu właściwościach fizycznych oraz chemicznych. Ponadto, bardzo często zdarza się również, że tworzą związki chemiczne o identycznej strukturze cząsteczek. Na przykład siarka oraz selen przy najwyższym stopniu utlenienia tworzą podobnej budowy kwasy tlenowe – odpowiednio siarkowy(VI) oraz selenowy(VI). W pierwszym etapie dysocjacji elektrolitycznej obserwuje się praktycznie całkowitą dysocjację ich cząsteczek.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Do probówki zawierającej oranż metylowy oraz 5 ml wodnego roztworu wodorotlenku potasu o wartości pH równej 13 wprowadzono pewną ilość tlenku selenu(VI) i energicznie wstrząśnięto zawartością naczynia reakcyjnego, uzyskując w ten sposób wodny roztwór soli obojętnej. Do tego układu wprowadzono następnie kolejną porcję tlenku uzyskując roztwór o wartości pH równej 1,4.

Określ, jaką barwę miał roztwór wodorotlenku potasu przed wprowadzeniem do niego tlenku selenu(VI) oraz jaką barwę przyjął roztwór po zakończeniu doświadczenia? Uzupełnij tabelę.

W zlewce znajdował się wodny roztwór zawierający mieszaninę trzech soli – octanów, w którym stężenia jonów Mg²⁺ oraz Zn²⁺ były identyczne i wynosiły po 0,02 mol∙dm^-3. Stężenie jonów Ag⁺ natomiast było równe 0,005 mol∙dm^-3. Do opisanego układu wprowadzono kilka kropli alkoholowego roztworu fenoloftaleiny.

Ustal na podstawie stosownych obliczeń stężenie molowe jonów octanowych, znajdujących się w roztworze.

W zlewce znajdował się wodny roztwór zawierający mieszaninę trzech soli – octanów, w którym stężenia jonów Mg²⁺ oraz Zn²⁺ były identyczne i wynosiły po 0,02 mol∙dm^-3. Stężenie jonów Ag⁺ natomiast było równe 0,005 mol∙dm^-3. Do opisanego układu wprowadzono kilka kropli alkoholowego roztworu fenoloftaleiny.

Przeprowadzono trójetapowe doświadczenie, którego celem było usunięcie z roztworu kolejno jonów Ag⁺, Zn²⁺ oraz Mg²⁺  w postaci osadów trudno rozpuszczalnych soli. Zastosowanymi odczynnikami strącającymi były wówczas roztwory, w których znajdowały się kationy pierwiastka A, którego atomy mają masę bezwzględną równą  3,82∙10^-23 g. Do wykonania opisanego doświadczenia zastosowano stechiometryczną ilość trzech spośród wymienionych roztworów wodnych: KI, NaI, KHS, K₂CO₃, Na₂CO₃, NaNO₃ oraz Na₂S.

Określ, jakie kationy w każdym z trzech etapów eksperymentu zostały wprowadzone do roztworu stanowiącego mieszaninę octanów? Odpowiedź uzasadnij obliczeniami.

W zlewce znajdował się wodny roztwór zawierający mieszaninę trzech soli – octanów, w którym stężenia jonów Mg²⁺ oraz Zn²⁺ były identyczne i wynosiły po 0,02 mol∙dm^-3. Stężenie jonów Ag⁺ natomiast było równe 0,005 mol∙dm^-3. Do opisanego układu wprowadzono kilka kropli alkoholowego roztworu fenoloftaleiny.

Przeprowadzono trójetapowe doświadczenie, którego celem było usunięcie z roztworu kolejno jonów Ag⁺, Zn²⁺ oraz Mg²⁺  w postaci osadów trudno rozpuszczalnych soli. Zastosowanymi odczynnikami strącającymi były wówczas roztwory, w których znajdowały się kationy pierwiastka A, którego atomy mają masę bezwzględną równą  3,82∙10^-23 g. Do wykonania opisanego doświadczenia zastosowano stechiometryczną ilość trzech spośród wymienionych roztworów wodnych: KI, NaI, KHS, K₂CO₃, Na₂CO₃, NaNO₃ oraz Na₂S.

Podaj wzory sumaryczne soli, których wodne roztwory wprowadzano w kolejnych etapach opisanego doświadczenia do roztworu octanów oraz wzory sumaryczne związków chemicznych, jakie wchodziły w skład strącanych osadów. Uzupełnij tabelę.

W zlewce znajdował się wodny roztwór zawierający mieszaninę trzech soli – octanów, w którym stężenia jonów Mg²⁺ oraz Zn²⁺ były identyczne i wynosiły po 0,02 mol∙dm^-3. Stężenie jonów Ag⁺ natomiast było równe 0,005 mol∙dm^-3. Do opisanego układu wprowadzono kilka kropli alkoholowego roztworu fenoloftaleiny.

Przeprowadzono trójetapowe doświadczenie, którego celem było usunięcie z roztworu kolejno jonów Ag⁺, Zn²⁺ oraz Mg²⁺  w postaci osadów trudno rozpuszczalnych soli. Zastosowanymi odczynnikami strącającymi były wówczas roztwory, w których znajdowały się kationy pierwiastka A, którego atomy mają masę bezwzględną równą  3,82∙10^-23 g. Do wykonania opisanego doświadczenia zastosowano stechiometryczną ilość trzech spośród wymienionych roztworów wodnych: KI, NaI, KHS, K₂CO₃, Na₂CO₃, NaNO₃ oraz Na₂S.

W wyniku przeprowadzonego doświadczenia powstał wodny roztwór zawierający między innymi octan pierwiastka A, którego rozpuszczalność w temperaturze 20 ^oC wynosi 46,4 g/100 g wody.

Oblicz rozpuszczalność trójwodnego hydratu tej soli w temperaturze 20 ^oC. Wynik podaj w g/100 g wody, z dokładnością do cyfry jedności.

W zlewce znajdował się wodny roztwór zawierający mieszaninę trzech soli – octanów, w którym stężenia jonów Mg²⁺ oraz Zn²⁺ były identyczne i wynosiły po 0,02 mol∙dm^-3. Stężenie jonów Ag⁺ natomiast było równe 0,005 mol∙dm^-3. Do opisanego układu wprowadzono kilka kropli alkoholowego roztworu fenoloftaleiny.

Przeprowadzono trójetapowe doświadczenie, którego celem było usunięcie z roztworu kolejno jonów Ag⁺, Zn²⁺ oraz Mg²⁺  w postaci osadów trudno rozpuszczalnych soli. Zastosowanymi odczynnikami strącającymi były wówczas roztwory, w których znajdowały się kationy pierwiastka A, którego atomy mają masę bezwzględną równą  3,82∙10^-23 g. Do wykonania opisanego doświadczenia zastosowano stechiometryczną ilość trzech spośród wymienionych roztworów wodnych: KI, NaI, KHS, K₂CO₃, Na₂CO₃, NaNO₃ oraz Na₂S.

Uzyskany w wyniku przeprowadzonego doświadczenia roztwór nie ma odczynu obojętnego z uwagi na przebiegający w nim proces z udziałem jonów octanowych.

Podaj nazwę tego procesu, a następnie określ, jaką barwę przyjął roztwór końcowy. Odpowiedź uzasadnij równaniem odpowiedniej reakcji chemicznej, zapisanym w formie jonowej skróconej.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Określ rzędowość atomów węgla w cząsteczkach zasady Brønsteda, będącej składową buforu TRIS, a następnie przypisz im wartości stopni utlenienia. W tym celu uzupełnij tabelę.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Oceń poprawność zdań dotyczących 2-amino-2-(hydroksymetylo)propano-1,3-diolu, które znajdują się w tabeli poniżej. Wpisz literę „P” (prawda) lub literę „F” (fałsz).

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji chemicznej, jaka przebiegnie po wprowadzeniu do roztworu zawierającego bufor TRIS roztwór zasady sodowej. Skorzystaj z półstrukturalnych (grupowych) wzorów związków organicznych, będących składowymi buforu.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Przygotowano 500 cm³ roztworu aminoalkoholu o stężeniu molowym równym 0,08 mol∙dm^-3.

Opisz czynności, jakie wykonano w celu sporządzenia podanego roztworu  aminoalkoholu, jeśli dysponowano 2-amino-2-(hydroksymetylo)propano-1,3-diolem, wodą destylowaną oraz niezbędnym szkłem i aparaturą laboratoryjną.

Roztwory buforowe są układami zdolnymi do utrzymywania względnie stałego pH środowiska, a ich składowymi są sprzężone pary kwas-zasada Brønsteda. W zależności od rodzaju buforu, jego komponentami mogą być słaba zasada i jej sól z mocnym kwasem, albo słaby kwas i jego sól z mocną zasadą. Gdy do roztworu zawierającego bufor wprowadzi się kwas, wówczas pochodzące z jego dysocjacji jony wodorowe zostaną zneutralizowane w wyniku ich reakcji z zasadą Brønsteda stanowiącą składową buforu. Z kolei, wprowadzając do roztworu pewną liczbę jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji mocnej zasady, wówczas przereagują one z obecnym w układzie składnikiem buforu jakim jest kwas Brønsteda.

Przykładem układu buforującego stosowanego podczas prac z materiałem biologicznym jest tzw. bufor TRIS, a jego składnikami (oprócz wody destylowanej) są dwa związki chemiczne:

W roztworze tego buforu stężenie jonów wodorotlenkowych opisuje zależność:

Wielkość [B] jest stężeniem molowym stanowiącej składnik buforu zasady Brønsteda, natomiast [BH⁺] to stężenie molowe stanowiącej jej pochodną soli. W temperaturze 25 ^oC aminoalkohol jest dobrze rozpuszczalnym w wodzie ciałem stałym, a stała równowagi reakcji jego dysocjacji K_b ma wartość 1,2∙10^-6.

Na podstawie: P. W. Atkins, Chemia fizyczna, Warszawa 2012, R. Szczypiński, Zbiór zadań maturalnych z odpowiedziami. Zakres rozszerzony, Warszawa 2017 oraz  www.sigmaaldrich.com.

Przygotowano 500 cm³ roztworu aminoalkoholu o stężeniu molowym równym 0,08 mol∙dm^-3.

Oblicz, jaki procent niezdysocjowanych cząsteczek aminoalkoholu znajduje się w jego wodnym roztworze o podanym stężeniu molowym? Wynik podaj z dokładnością do jednego miejsca po przecinku.