DWMED

Breadcrumbs

Określanie natężenia fluorescencji roztworu soli sodowej fluoresceiny na podstawie krzywej wzorcowej

Fluorochromy to substancje, które w wyniku absorpcji energii świetlnej o określonej długości fali – powodującej ich wzbudzenie, emitują światło o większej długości fali. Zjawisko emisji promieniowania świetlnego nazywa się fluorescencją, a jej natężenie jest proporcjonalne do stężenia fluorochromu. Na podstawie wykresu obrazującego zależność natężenia fluorescencji od stężenia substancji fluoryzującej stanowiącej wzorzec, możliwe jest określenie stężenia tej substancji w próbce, gdy znane są zmierzone wartości natężenia fluorescencji oznaczanych próbek. Opisaną zależność wyznacza się indywidualnie dla danego układu pomiarowego. Przykładem fluorochromu jest SF (sól sodowa fluoresceiny, M = 376 g∙mol–1), w przypadku której natężenie fluorescencji mierzone jest z zastosowaniem roztworów buforowanych – o stałej wartości pH = 9. Rysunek poniżej ilustruje zależność natężenia fluorescencji od stężenia SF na podstawie pomiarów wykonanych spektrofotometrem Synergy HT firmy Biotek:

Na podstawie: R. Szczypiński, Moduł mikroprzepływowy do pomiarów cytometrycznych, Warszawa 2014.

Z wykresu tego wynika, że dla stężeń SF niższych niż 0,01 ng∙cm–3, praktycznie niemożliwe jest precyzyjne określenie jej zawartości w próbce z zastosowaniem opisanego układu pomiarowego. Przyczyną tego jest fakt, że wartość natężenia fluorescencji w takim zakresie stężeń soli sodowej fluoresceiny odpowiada również roztworowi buforującemu.

Z dokładnością do cyfry jedności określ wartość natężenia fluorescencji jaka odpowiada roztworowi buforującemu w przedstawionym układzie pomiarowym.

© dr inż. Rafał Szczypiński, wszelkie prawa zastrzeżone