Fluorochromy to substancje, które w wyniku absorpcji energii świetlnej o określonej długości fali – powodującej ich wzbudzenie, emitują światło o większej długości fali. Zjawisko emisji promieniowania świetlnego nazywa się fluorescencją, a jej natężenie jest proporcjonalne do stężenia fluorochromu. Na podstawie wykresu obrazującego zależność natężenia fluorescencji od stężenia substancji fluoryzującej stanowiącej wzorzec, możliwe jest określenie stężenia tej substancji w próbce, gdy znane są zmierzone wartości natężenia fluorescencji oznaczanych próbek. Opisaną zależność wyznacza się indywidualnie dla danego układu pomiarowego. Przykładem fluorochromu jest SF (sól sodowa fluoresceiny, M = 376 g∙mol–1), w przypadku której natężenie fluorescencji mierzone jest z zastosowaniem roztworów buforowanych – o stałej wartości pH = 9. Rysunek poniżej ilustruje zależność natężenia fluorescencji od stężenia SF na podstawie pomiarów wykonanych spektrofotometrem Synergy HT firmy Biotek:
Na podstawie: R. Szczypiński, Moduł mikroprzepływowy do pomiarów cytometrycznych, Warszawa 2014.
Oceń poprawność poniższych zdań dotyczących wyników pomiarów w opisanym układzie. Wpisz literę „P” (prawda) lub literę „F” (fałsz).
1. W zakresie stężeń SF 1 ng∙cm–3 – 104 ng∙cm–3 natężenie fluorescencji jest wprost proporcjonalne do stężenia soli sodowej fluoresceiny.
2. Jeśli zmieszamy jednakowe objętości roztworów o stężeniach 1 ng∙cm–3 oraz 100 ng∙cm–3, wówczas uzyskamy roztwór o natężeniu fluorescencji około 26.
3. Roztwór SF o natężeniu fluorescencji równym 103 rozcieńczony 10-krotnie roztworem buforowym ma stężenie około 0,06 μg∙cm–3.
© dr inż. Rafał Szczypiński, wszelkie prawa zastrzeżone
