DWMED

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne, podczas którego do zawartości probówek stanowiących alkaliczne zawiesiny wodorotlenku miedzi(II) wprowadzono w sposób losowy próbki wodnych roztworów związków chemicznych A­–D opisanych w tabeli:

Po wstrząśnięciu zawartością naczyń uzyskano efekty widoczne na fotografiach 1.–4.

Wskaż numery dwóch probówek, których zawartość została zidentyfikowana po przeprowadzeniu tego doświadczenia. Wpisz oznaczenia literowe (A, B, C lub D) oraz numery naczyń w odpowiednie pola tabeli.

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne, podczas którego do zawartości probówek stanowiących alkaliczne zawiesiny wodorotlenku miedzi(II) wprowadzono w sposób losowy próbki wodnych roztworów związków chemicznych A­–D opisanych w tabeli:

Po wstrząśnięciu zawartością naczyń uzyskano efekty widoczne na fotografiach 1.–4.

Zamieszczone niżej fotografie ilustrują zawartość probówek po zakończeniu innego doświadczenia, którego celem było odróżnienie roztworów C oraz D.

W celu przeprowadzenia tego eksperymentu wybrano dwa spośród wodnych roztworów:

H₂SO₄, [Ag(NH₃)₂]OH, NaHCO₃, Br₂, KOH.

Numerom probówek I oraz II przypisz wzory sumaryczne związków chemicznych, których wodne roztwory zidentyfikowano w tym etapie eksperymentu.

W celu ilościowego oraz jakościowego oznaczenia α-aminokwasów w próbce stosuje się trójetapowy proces analityczny:

Etap I: rozdział na kolumnie chromatograficznej, podczas którego wykorzystuje się różnice w czasie przepływu (t, minuty) aminokwasów przez kolumnę. Czas przebywania w kolumnie danego aminokwasu ma stałą i powtarzalną wartość.

Etap II: reakcja α-aminokwasu z ninhydryną, w wyniku której pojawia się tzw. purpura Ruhenmana – związek chemiczny o fioletowym zabarwieniu:

Etap III: spektrometryczny pomiar wartości absorbancji (A), która jest proporcjonalna do stężenia molowego purpury Ruhenmana. Im wyższe jest stężenie molowe α-aminokwasu, tym większa jest intensywność fioletowej barwy roztworu, a w konsekwencji – wartość absorbancji.

Na podstawie:  M. Gumińska, Zarys biochemii ogólnej dla studentów farmacji i analityki medycznej, Kraków 1998 oraz  J. McMurry, Chemia organiczna, Warszawa 2012.

Podaj liczbę wiązań σ oraz liczbę wiązań π, jakie znajdują się w cząsteczce Ninhydryny oraz określ stopień utlenienia atomu węgla w cząsteczce purpury Ruhenmana, któremu przypisuje się hybrydyzację typu sp³ jego walencyjnych orbitali zhybrydyzowanych.

W celu ilościowego oraz jakościowego oznaczenia α-aminokwasów w próbce stosuje się trójetapowy proces analityczny:

Etap I: rozdział na kolumnie chromatograficznej, podczas którego wykorzystuje się różnice w czasie przepływu (t, minuty) aminokwasów przez kolumnę. Czas przebywania w kolumnie danego aminokwasu ma stałą i powtarzalną wartość.

Etap II: reakcja α-aminokwasu z ninhydryną, w wyniku której pojawia się tzw. purpura Ruhenmana – związek chemiczny o fioletowym zabarwieniu:

Etap III: spektrometryczny pomiar wartości absorbancji (A), która jest proporcjonalna do stężenia molowego purpury Ruhenmana. Im wyższe jest stężenie molowe α-aminokwasu, tym większa jest intensywność fioletowej barwy roztworu, a w konsekwencji – wartość absorbancji.

W tabeli zebrano dane na temat czasów (minuty) przebywania wybranych aminokwasów w kolumnie chromatograficznej.

Na podstawie:  M. Gumińska, Zarys biochemii ogólnej dla studentów farmacji i analityki medycznej, Kraków 1998 oraz  J. McMurry, Chemia organiczna, Warszawa 2012.

Przeprowadzono hydrolizę próbki zawierającej 0,01 mola pewnego oligopeptydu, który występuje w mózgu człowieka. Uzyskany roztwór stanowiący mieszaninę czterech rodzajów aminokwasów białkowych (X, Y, Z i Q) przepuszczono przez kolumnę chromatograficzną. Poniżej zebrano dane na temat produktów hydrolizy badanego oligopeptydu:

–   Dodatek chlorku żelaza(III) do roztworu aminokwasu X, którego reszta stanowiła N-koniec peptydu spowodował pojawienie się fioletowego zabarwienia.

–    Aminokwas Y, którego czas przebywania w kolumnie chromatograficznej wynosił około pół godziny nie wykazywał czynności optycznej i stanowił 40% sumarycznej liczby moli wszystkich aminokwasów uzyskanych w wyniku hydrolizy oligopeptydu.

–    Tzw. C-końcowym aminokwasem Z w badanym peptydzie była reszta związku chemicznego, który w wyniku reakcji z ninhydryną daje aldehyd o szkielecie węglowym propanalu i zawierający grupę metylową połączoną z atomem siarki.

–    Aminokwas Q, który jako ostatni opuścił kolumnę chromatograficzną, przy wartości pH = 7,3 występuje głównie w postaci anionu.

Aminokwasom X, Y, Z i Q, których reszty budowały cząsteczkę opisanego oligopeptydu przypisz ich trójliterowe oznaczenia. W tym celu uzupełnij tabelę.

W celu ilościowego oraz jakościowego oznaczenia α-aminokwasów w próbce stosuje się trójetapowy proces analityczny:

Etap I: rozdział na kolumnie chromatograficznej, podczas którego wykorzystuje się różnice w czasie przepływu (t, minuty) aminokwasów przez kolumnę. Czas przebywania w kolumnie danego aminokwasu ma stałą i powtarzalną wartość.

Etap II: reakcja α-aminokwasu z ninhydryną, w wyniku której pojawia się tzw. purpura Ruhenmana – związek chemiczny o fioletowym zabarwieniu:

Etap III: spektrometryczny pomiar wartości absorbancji (A), która jest proporcjonalna do stężenia molowego purpury Ruhenmana. Im wyższe jest stężenie molowe α-aminokwasu, tym większa jest intensywność fioletowej barwy roztworu, a w konsekwencji – wartość absorbancji.

W tabeli zebrano dane na temat czasów (minuty) przebywania wybranych aminokwasów w kolumnie chromatograficznej.

Na podstawie:  M. Gumińska, Zarys biochemii ogólnej dla studentów farmacji i analityki medycznej, Kraków 1998 oraz  J. McMurry, Chemia organiczna, Warszawa 2012.

Przeprowadzono hydrolizę próbki zawierającej 0,01 mola pewnego oligopeptydu, który występuje w mózgu człowieka. Uzyskany roztwór stanowiący mieszaninę czterech rodzajów aminokwasów białkowych (X, Y, Z i Q) przepuszczono przez kolumnę chromatograficzną. Poniżej zebrano dane na temat produktów hydrolizy badanego oligopeptydu:

–   Dodatek chlorku żelaza(III) do roztworu aminokwasu X, którego reszta stanowiła N-koniec peptydu spowodował pojawienie się fioletowego zabarwienia.

–    Aminokwas Y, którego czas przebywania w kolumnie chromatograficznej wynosił około pół godziny nie wykazywał czynności optycznej i stanowił 40% sumarycznej liczby moli wszystkich aminokwasów uzyskanych w wyniku hydrolizy oligopeptydu.

–    Tzw. C-końcowym aminokwasem Z w badanym peptydzie była reszta związku chemicznego, który w wyniku reakcji z ninhydryną daje aldehyd o szkielecie węglowym propanalu i zawierający grupę metylową połączoną z atomem siarki.

–    Aminokwas Q, który jako ostatni opuścił kolumnę chromatograficzną, przy wartości pH = 7,3 występuje głównie w postaci anionu.

Ustal sekwencję aminokwasów w badanym oligopeptydzie, jeśli wiadomo, że w wyniku jego niepełnej hydrolizy uzyskuje się między innymi tripeptyd o sekwencji YYQ. W tym celu wykorzystaj trójliterowe oznaczenia odpowiednich aminokwasów.

Rysunek poniżej ilustruje fragment cząsteczki kwaśnego mukopolisacharydu o nazwie heparyna.

Na podstawie:  M. Gumińska, Zarys biochemii ogólnej dla studentów farmacji i analityki medycznej, Kraków 1998.

Spośród niżej podanych typów wiązań wybierz i podkreśl to, którym w cząsteczkach heparyny połączone są mery.

Rysunek poniżej ilustruje fragment cząsteczki kwaśnego mukopolisacharydu o nazwie heparyna.

Na podstawie:  M. Gumińska, Zarys biochemii ogólnej dla studentów farmacji i analityki medycznej, Kraków 1998.

Wśród produktów całkowitej hydrolizy heparyny znajduje się kwas D-glukuronowy, którego cząsteczki składają się wyłącznie z atomów węgla, wodoru oraz tlenu. Epimerem tego związku chemicznego jest między innymi kwas L-iduronowy. Cząsteczki tych kwasów różnią się konfiguracją przy piątym atomie węgla, licząc od anomerycznego atomu węgla.

Korzystając z poniższego szablonu oraz zamieszczonego w informacji wprowadzającej wzoru fragmentu cząsteczki heparyny narysuj wzór cząsteczki kwasu L-iduronowego.

Kliknij link poniżej, aby uzyskać przekierowanie do dodatkowych zadań z izomerii optycznej na platformie PALLADIUM:

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne, którego celem było odróżnienie wodnych roztworów – gliceryny oraz etanolu. W tym celu do świeżo przygotowanych alkalicznych zawiesin wodorotlenku miedzi(II) wprowadzono wodne roztwory badanych odczynników. Zawartością naczyń wstrząśnięto i uzyskano układy widoczne na zamieszczonej fotografii:

Przypisz numery probówek dwóm opisanym alkoholom użytym podczas tego doświadczenia.

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne, którego celem było odróżnienie wodnego roztworu glukozy od propanonu. W tym celu do świeżo przygotowanych alkalicznych zawiesin wodorotlenku miedzi(II) wprowadzono badane odczynniki. Zawartość naczyń wstrząśnięto, a następnie ogrzano uzyskując układy widoczne na zamieszczonej fotografii:

Przypisz numery probówek odpowiednim związkom chemicznym (glukoza oraz propanon) zidentyfikowanym podczas tego doświadczenia.

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne, którego celem było odróżnienie wodnego roztworu glukozy od propanonu. W tym celu do świeżo przygotowanych alkalicznych zawiesin wodorotlenku miedzi(II) wprowadzono badane odczynniki. Zawartość naczyń wstrząśnięto, a następnie ogrzano uzyskując układy widoczne na zamieszczonej fotografii:

Wykorzystany w celu uzyskania alkalicznej zawiesiny roztwór wodorotlenku sodu jest substancją niebezpieczną, którą opisuje jeden z niżej zamieszczonych piktogramów:

Wybierz numer właściwego piktogramu, a następnie wymień dwa inne niż fartuch elementy ubioru ochronnego, jakie należy zastosować podczas pracy z tym preparatem.

Przeprowadzono doświadczenie chemiczne, którego celem było odróżnienie wodnego roztworu glukozy od propanonu. W tym celu do świeżo przygotowanych alkalicznych zawiesin wodorotlenku miedzi(II) wprowadzono badane odczynniki. Zawartość naczyń wstrząśnięto, a następnie ogrzano uzyskując układy widoczne na zamieszczonej fotografii:

Podczas opisanego doświadczenia, w pierwszym etapie uzyskuje się alkaliczną zawiesinę wodorotlenku miedzi(II), zwaną odczynnikiem Trommera.

Spośród zamieszczonych fotografii (I, II oraz III) wybierz tę, która przedstawia ten odczynnik. Uzasadnij swój wybór.

Dwa pierwiastki oznaczone literami X i Z leżą w czwartym okresie układu okresowego pierwiastków. Ponadto wiadomo, że w stanie podstawowym:
• atom pierwiastka X ma na ostatniej powłoce sześć elektronów;
• atom pierwiastka Z ma łącznie na ostatniej powłoce i na podpowłoce 3d sześć elektronów.

Uzupełnij poniższą tabelę. Wpisz symbole pierwiastków X i Z, dane dotyczące ich położenia w układzie okresowym oraz symbol bloku konfiguracyjnego, do którego należy każdy z pierwiastków.

Dwa pierwiastki oznaczone literami X i Z leżą w czwartym okresie układu okresowego pierwiastków. Ponadto wiadomo, że w stanie podstawowym:
• atom pierwiastka X ma na ostatniej powłoce sześć elektronów;
• atom pierwiastka Z ma łącznie na ostatniej powłoce i na podpowłoce 3d sześć elektronów.

Wybierz pierwiastek (X albo Z), którego atomy w stanie podstawowym mają większą liczbę elektronów niesparowanych. Uzupełnij poniższy zapis, tak aby przedstawiał on konfigurację elektronową atomu w stanie podstawowym wybranego pierwiastka. Zastosuj schematy klatkowe, podaj numery powłok i symbole podpowłok.