DWMED

Rozkładowi termicznemu poddano próbkę węglanu berylu o masie 3,45 g. Wydzielający się gaz wprowadzano do znajdującego się w zlewce klarownego roztworu wody wapiennej o objętości 500 cm³,  zawierającego 740 mg wodorotlenku wapnia i fenoloftaleinę. Schemat opisanego doświadczenia ilustruje rysunek poniżej.

Po całkowitym rozkładzie węglanu berylu stwierdzono, że barwa fazy ciekłej w zlewce była taka sama jak przed rozpoczęciem doświadczenia.

Jaki kolor miała faza ciekła w tym naczyniu po zakończeniu eksperymentu? Odpowiedź uzasadnij równaniem procesu chemicznego zapisanym w formie jonowej skróconej.

Rozkładowi termicznemu poddano próbkę węglanu berylu o masie 3,45 g. Wydzielający się gaz wprowadzano do znajdującego się w zlewce klarownego roztworu wody wapiennej o objętości 500 cm³,  zawierającego 740 mg wodorotlenku wapnia i fenoloftaleinę. Schemat opisanego doświadczenia ilustruje rysunek poniżej.

Po całkowitym rozłożeniu węglanu berylu, do zawartości probówki wprowadzono wodny roztwór wodorotlenku rubidu zawierający 1,204∙10²³ kationów i energicznie wstrząśnięto zawartością naczynia.

Napisz, co zaobserwowano? Odpowiedź uzasadnij równaniem reakcji chemicznej zapisanym w formie jonowej skróconej.

Rozkładowi termicznemu poddano próbkę węglanu berylu o masie 3,45 g. Wydzielający się gaz wprowadzano do znajdującego się w zlewce klarownego roztworu wody wapiennej o objętości 500 cm³,  zawierającego 740 mg wodorotlenku wapnia i fenoloftaleinę. Schemat opisanego doświadczenia ilustruje rysunek poniżej.

Po całkowitym rozkładzie węglanu berylu, ze zlewki odparowano wodę uzyskując mieszaninę dwóch soli wapniowych. Do opisanego układu wprowadzono następnie nadmiar wodnego roztworu bromowodoru i zaobserwowano intensywne pienienie się zawartości naczynia.

Napisz równanie reakcji chemicznej z udziałem każdej z soli, której przebiegowi towarzyszył opisany objaw.

Do 200 g wodnego 20-procentowego roztworu wodorotlenku sodu wprowadzono 11,2 dm³ odmierzonego w warunkach normalnych siarkowodoru.

Wykonaj niezbędne obliczenia i ustal odczyn uzyskanego roztworu. Odpowiedź uzasadnij równaniem odpowiedniego procesu zapisanym w formie jonowej skróconej.

Reakcja sproszkowanego węglanu amonu z rozcieńczonym kwasem siarkowym(VI) przebiega bardzo gwałtownie, o czym świadczy intensywnie wydzielający się gaz. Działając na ten sam związek chemiczny wodnym roztworem wodorotlenku sodu nie obserwujemy pęcherzyków wydzielającego się gazu. Rodzaj gazowego produktu można wówczas zidentyfikować trzymając u wylotu naczynia zwilżony wodą papierek wskaźnikowy.

Opisz, co zaobserwujemy w wyniku przebiegu drugiej z opisanych reakcji chemicznych, jeśli u wylotu probówki umieszczony zostanie zwilżony wodą papierek wskaźnikowy? Podaj dwie możliwe do zanotowania obserwacje.

Reakcja sproszkowanego węglanu amonu z rozcieńczonym kwasem siarkowym(VI) przebiega bardzo gwałtownie, o czym świadczy intensywnie wydzielający się gaz. Działając na ten sam związek chemiczny wodnym roztworem wodorotlenku sodu nie obserwujemy pęcherzyków wydzielającego się gazu.

Wodny roztwór węglanu amonu rozdzielono do dwóch probówek. Do pierwszej z nich wprowadzono następnie roztwór kwasu siarkowego(VI), a do drugiej – wodny roztwór wodorotlenku sodu.

Napisz w formie jonowej skróconej równania reakcji chemicznych, jakie przebiegły w każdym z naczyń reakcyjnych.

Reakcja sproszkowanego węglanu amonu z rozcieńczonym kwasem siarkowym(VI) przebiega bardzo gwałtownie, o czym świadczy intensywnie wydzielający się gaz. Działając na ten sam związek chemiczny wodnym roztworem wodorotlenku sodu nie obserwujemy pęcherzyków wydzielającego się gazu. Rodzaj gazowego produktu można wówczas zidentyfikować trzymając u wylotu naczynia zwilżony wodą papierek wskaźnikowy.

Wyjaśnij, dlaczego podczas działania wodnego roztworu wodorotlenku sodu na sproszkowany węglan amonu nie odnotowuje się wyżej opisanych objawów reakcji?

Reakcja sproszkowanego węglanu amonu z rozcieńczonym kwasem siarkowym(VI) przebiega bardzo gwałtownie, o czym świadczy intensywnie wydzielający się gaz. Działając na ten sam związek chemiczny wodnym roztworem wodorotlenku sodu nie obserwujemy pęcherzyków wydzielającego się gazu. Rodzaj gazowego produktu można wówczas zidentyfikować trzymając u wylotu naczynia zwilżony wodą papierek wskaźnikowy.

W jaki sposób można ze względnie wysoką wydajnością usunąć amoniak z mieszaniny poreakcyjnej? Uzasadnij odpowiedź.

Przygotowano pięć nieoznakowanych probówek, w których losowo umieszczono po 1 g następujących, sproszkowanych związków chemicznych: Al₂O₃, K₂O, CaSO₄, BaCO₃ oraz Zn(OH)₂. W celu identyfikacji zawartości naczyń przeprowadzono trzy doświadczenia chemiczne.

Doświadczenie nr 1: do zawartości probówek dodano w nadmiarze wody destylowanej. Zidentyfikowano zawartość jednej z nich.

Doświadczenie nr 2: zawartość pozostałych czterech probówek, w których znajdowały się mieszaniny uzyskane w pierwszym doświadczeniu nasycono amoniakiem. Zidentyfikowano zawartość jednej z nich.

Doświadczenie nr 3: do pozostałych po drugim doświadczeniu trzech probówek dodano nadmiar stężonego kwasu solnego.

Podczas przebiegu trzeciego doświadczenia, w kolejnych probówkach oznaczonych literami a, b i c zaobserwowano wydzielanie się bezbarwnego gazu, roztworzenie osadu, brak objawów reakcji.

Napisz w formie jonowej skróconej równania reakcji chemicznych, którym towarzyszyły widoczne objawy podczas przebiegu doświadczenia nr 3.

Przygotowano pięć nieoznakowanych probówek, w których losowo umieszczono po 1 g następujących, sproszkowanych związków chemicznych: Al₂O₃, K₂O, CaSO₄, BaCO₃ oraz Zn(OH)₂. W celu identyfikacji zawartości naczyń przeprowadzono trzy doświadczenia chemiczne.

Doświadczenie nr 1: do zawartości probówek dodano w nadmiarze wody destylowanej. Zidentyfikowano zawartość jednej z nich.

Doświadczenie nr 2: zawartość pozostałych czterech probówek, w których znajdowały się mieszaniny uzyskane w pierwszym doświadczeniu nasycono amoniakiem. Zidentyfikowano zawartość jednej z nich.

Doświadczenie nr 3: do pozostałych po drugim doświadczeniu trzech probówek dodano nadmiar stężonego kwasu solnego.

Podczas przebiegu trzeciego doświadczenia, w kolejnych probówkach oznaczonych literami a, b i c zaobserwowano wydzielanie się bezbarwnego gazu, roztworzenie osadu, brak objawów reakcji.

Na podstawie wymienionych obserwacji ustal zawartość probówek a, b oraz c.

Przygotowano pięć nieoznakowanych probówek, w których losowo umieszczono po 1 g następujących, sproszkowanych związków chemicznych: Al₂O₃, K₂O, CaSO₄, BaCO₃ oraz Zn(OH)₂. W celu identyfikacji zawartości naczyń przeprowadzono trzy doświadczenia chemiczne.

Doświadczenie nr 1: do zawartości probówek dodano w nadmiarze wody destylowanej. Zidentyfikowano zawartość jednej z nich.

Doświadczenie nr 2: zawartość pozostałych czterech probówek, w których znajdowały się mieszaniny uzyskane w pierwszym doświadczeniu nasycono amoniakiem. Zidentyfikowano zawartość jednej z nich.

Doświadczenie nr 3: do pozostałych po drugim doświadczeniu trzech probówek dodano nadmiar stężonego kwasu solnego.

Podkreśl wyrażenia w nawiasach tak, aby powstały zdania prawdziwe.

Do minerałów o stosunkowo dużej zawartości magnezu należą – kainit, o wzorze  KCl·MgSO₄·3H₂O oraz karnalit – KCl·MgCl₂·6H₂O.

Na podstawie: K.-H. Lautenschläger i inni, Nowoczesne kompendium chemii, Warszawa 2018.

W dwóch różnych probówkach losowo umieszczono próbki kainitu oraz karnalitu. W celu odróżnienia zawartości każdej z nich, próbki całkowicie rozpuszczono w wodzie, a następnie wykonano doświadczenie chemiczne podczas którego wykorzystano jeden z odczynników:

NaBr_(aq), KOH_(aq), AgNO_3(aq), BaCl_2(aq).

Napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji chemicznej stanowiącej podstawę odróżnienia próbek. Napisz, co zaobserwowano w każdej z probówek?

Do minerałów o stosunkowo dużej zawartości magnezu należą – kainit, o wzorze  KCl·MgSO₄·3H₂O oraz karnalit – KCl·MgCl₂·6H₂O.

Na podstawie: K.-H. Lautenschläger i inni, Nowoczesne kompendium chemii, Warszawa 2018.

Próbkę jednego z minerałów rozpuszczono w takiej ilości wody, że uzyskano roztwór o stosunkowo wysokim stężeniu znajdujących się w nim drobin. Następnie do tak uzyskanej mieszaniny wprowadzono jeden spośród odczynników:

Z pojemnika zawierającego 250 g mieszaniny dwóch hydratów: CuSO₄ · 3H₂O  oraz CuSO₄ · 5H₂O odważono dwie próbki o masie 7,32 g każda. Pierwszą z nich umieszczono w tyglu porcelanowym, a drugą rozłożono równomiernie na ceramicznej płytce wykonanej z tego samego materiału, co tygiel. Obie próbki wprowadzono do pieca i poddano całkowitemu odwodnieniu w temperaturze 170 ^oC. Po zakończeniu doświadczenia stwierdzono, że masy uzyskanych w obu naczyniach białych substancji stałych stanowiły po 65,6% masy każdej z mieszanin poddanych prażeniu.

Podczas przeprowadzonego eksperymentu stwierdzono, że jedna z próbek szybciej osiągnęła stałą masę.

Określ, która była to próbka? Uzasadnij swoją odpowiedź.

Dwa pierwiastki oznaczono umownie literami X i Z. Dwuujemny jon pierwiastka Z ma konfigurację elektronową 1s²2s²2p⁶3s²3p⁶ w stanie podstawowym. Pierwiastki X i Z tworzą związek XZ₂, w którym stosunek masowy pierwiastka X do pierwiastka Z jest równy 3 : 16. Cząsteczka tego związku ma budowę liniową.

Napisz wzór sumaryczny związku opisanego w informacji, zastępując umowne oznaczenia X i Z symbolami pierwiastków. Podaj typ hybrydyzacji (sp, sp², sp³) orbitali walencyjnych atomu pierwiastka X tworzącego związek XZ2 oraz napisz liczbę wiązań typu σ i liczbę wiązań typu π występujących w cząsteczce opisanego związku chemicznego.