DWMED

Igepon A to syntetyczny anionowy środek powierzchniowo czynny, zawierający reszty kwasów – oleinowego oraz 2-hydroksyetanosulfonowego. Opisany związek chemiczny można przedstawić wzorem C₁₇H₃₃COOCH₂CH₂SO₃^–Na⁺.

W środowisku silnej zasady Igepon A jest nietrwały i łatwo ulega wówczas rozkładowi z utworzeniem dwóch związków chemicznych o charakterze soli.

Napisz w formie jonowej skróconej równanie opisanej reakcji chemicznej.

Fluorochromy to substancje, które w wyniku absorpcji energii świetlnej o określonej długości fali – powodującej ich wzbudzenie, emitują światło o większej długości fali. Zjawisko emisji promieniowania świetlnego nazywa się fluorescencją, a jej natężenie jest proporcjonalne do stężenia fluorochromu. Na podstawie wykresu obrazującego zależność natężenia fluorescencji od stężenia substancji fluoryzującej stanowiącej wzorzec, możliwe jest określenie stężenia tej substancji w próbce, gdy znane są zmierzone wartości natężenia fluorescencji oznaczanych próbek. Opisaną zależność wyznacza się indywidualnie dla danego układu pomiarowego. Przykładem fluorochromu jest SF (sól sodowa fluoresceiny, M = 376 g∙mol^–1), w przypadku której natężenie fluorescencji mierzone jest z zastosowaniem roztworów buforowanych – o stałej wartości pH = 9. Rysunek poniżej ilustruje zależność natężenia fluorescencji od stężenia SF na podstawie pomiarów wykonanych spektrofotometrem Synergy HT firmy Biotek:

Na podstawie: R. Szczypiński, Moduł mikroprzepływowy do pomiarów cytometrycznych, Warszawa 2014.

Z wykresu tego wynika, że dla stężeń SF niższych niż 0,01 ng∙cm^–3, praktycznie niemożliwe jest precyzyjne określenie jej zawartości w próbce z zastosowaniem opisanego układu pomiarowego. Przyczyną tego jest fakt, że wartość natężenia fluorescencji w takim zakresie stężeń soli sodowej fluoresceiny odpowiada również roztworowi buforującemu.

Z dokładnością do cyfry jedności określ wartość natężenia fluorescencji jaka odpowiada roztworowi buforującemu w przedstawionym układzie pomiarowym.

Fluorochromy to substancje, które w wyniku absorpcji energii świetlnej o określonej długości fali – powodującej ich wzbudzenie, emitują światło o większej długości fali. Zjawisko emisji promieniowania świetlnego nazywa się fluorescencją, a jej natężenie jest proporcjonalne do stężenia fluorochromu. Na podstawie wykresu obrazującego zależność natężenia fluorescencji od stężenia substancji fluoryzującej stanowiącej wzorzec, możliwe jest określenie stężenia tej substancji w próbce, gdy znane są zmierzone wartości natężenia fluorescencji oznaczanych próbek. Opisaną zależność wyznacza się indywidualnie dla danego układu pomiarowego. Przykładem fluorochromu jest SF (sól sodowa fluoresceiny, M = 376 g∙mol^–1), w przypadku której natężenie fluorescencji mierzone jest z zastosowaniem roztworów buforowanych – o stałej wartości pH = 9. Rysunek poniżej ilustruje zależność natężenia fluorescencji od stężenia SF na podstawie pomiarów wykonanych spektrofotometrem Synergy HT firmy Biotek:

Na podstawie: R. Szczypiński, Moduł mikroprzepływowy do pomiarów cytometrycznych, Warszawa 2014.

Z wykresu tego wynika, że dla stężeń SF niższych niż 0,01 ng∙cm^–3, praktycznie niemożliwe jest precyzyjne określenie jej zawartości w próbce z zastosowaniem opisanego układu pomiarowego. Przyczyną tego jest fakt, że wartość natężenia fluorescencji w takim zakresie stężeń soli sodowej fluoresceiny odpowiada również roztworowi buforującemu.

W wyniku pomiarów spektrofotometrycznych stwierdzono, że natężenie fluorescencji pewnej próbki roztworu SF wynosi 3.

Oblicz stężenie molowe zawartej w niej soli sodowej fluoresceiny wiedząc, że (poza rozpuszczalnikiem) była to jedyna substancja fluoryzująca. Wynik wyraź w nmol∙dm^–3 (nanomolach na decymetr sześcienny) z dokładnością do drugiego miejsca po przecinku.

Fluorochromy to substancje, które w wyniku absorpcji energii świetlnej o określonej długości fali – powodującej ich wzbudzenie, emitują światło o większej długości fali. Zjawisko emisji promieniowania świetlnego nazywa się fluorescencją, a jej natężenie jest proporcjonalne do stężenia fluorochromu. Na podstawie wykresu obrazującego zależność natężenia fluorescencji od stężenia substancji fluoryzującej stanowiącej wzorzec, możliwe jest określenie stężenia tej substancji w próbce, gdy znane są zmierzone wartości natężenia fluorescencji oznaczanych próbek. Opisaną zależność wyznacza się indywidualnie dla danego układu pomiarowego. Przykładem fluorochromu jest SF (sól sodowa fluoresceiny, M = 376 g∙mol^–1), w przypadku której natężenie fluorescencji mierzone jest z zastosowaniem roztworów buforowanych – o stałej wartości pH = 9. Rysunek poniżej ilustruje zależność natężenia fluorescencji od stężenia SF na podstawie pomiarów wykonanych spektrofotometrem Synergy HT firmy Biotek:

Na podstawie: R. Szczypiński, Moduł mikroprzepływowy do pomiarów cytometrycznych, Warszawa 2014.

Z wykresu tego wynika, że dla stężeń SF niższych niż 0,01 ng∙cm^–3, praktycznie niemożliwe jest precyzyjne określenie jej zawartości w próbce z zastosowaniem opisanego układu pomiarowego. Przyczyną tego jest fakt, że wartość natężenia fluorescencji w takim zakresie stężeń soli sodowej fluoresceiny odpowiada również roztworowi buforującemu.

Oceń poprawność poniższych zdań dotyczących wyników pomiarów w opisanym układzie. Wpisz literę „P” (prawda) lub literę „F” (fałsz).

Miareczkowanie alkacymetryczne jest metodą stosowaną do ilościowego oznaczania zawartości substancji chemicznej w jej wodnym roztworze. Podczas jego wykonywania, do roztworu analitu o znanej objętości, lecz nieznanym stężeniu molowym ostrożnie wprowadza się znajdujący w biurecie mianowany (o ściśle określonym stężeniu) roztwór titranta. Charakterystyczny podczas miareczkowania jest tzw. punkt równoważnikowy, czyli moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem.

Na podstawie: R. Szczypiński, Projektowanie doświadczeń chemicznych. Dla maturzystów i nie tylko, Warszawa 2019.

W wyniku wykonanego miareczkowania 50 cm³ roztworu kwasu solnego roztworem zasady sodowej o wartości pH równej 13,3 ustalono, że początkowe stężenie analitu wynosiło 0,08 mol∙dm^–³.

Oblicz, ile cm³ roztworu titranta zużyto do momentu, w którym pH roztworu analitu wzrosło do wartości równej 3? Wynik podaj z dokładnością do trzech cyfr znaczących.

Miareczkowanie alkacymetryczne jest metodą stosowaną do ilościowego oznaczania zawartości substancji chemicznej w jej wodnym roztworze. Podczas jego wykonywania, do roztworu analitu o znanej objętości, lecz nieznanym stężeniu molowym ostrożnie wprowadza się znajdujący w biurecie mianowany (o ściśle określonym stężeniu) roztwór titranta. Charakterystyczny podczas miareczkowania jest tzw. punkt równoważnikowy, czyli moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem.

Na podstawie: R. Szczypiński, Projektowanie doświadczeń chemicznych. Dla maturzystów i nie tylko, Warszawa 2019.

W wyniku wykonanego miareczkowania 50 cm³ roztworu kwasu solnego roztworem zasady sodowej o wartości pH równej 13,3 ustalono, że początkowe stężenie analitu wynosiło 0,08 mol∙dm^–³.

Oblicz, ile cm³ roztworu titranta zużyto do momentu, w którym osiągnięto punkt równoważnikowy?

Miareczkowanie alkacymetryczne jest metodą stosowaną do ilościowego oznaczania zawartości substancji chemicznej w jej wodnym roztworze. Podczas jego wykonywania, do roztworu analitu o znanej objętości, lecz nieznanym stężeniu molowym ostrożnie wprowadza się znajdujący w biurecie mianowany (o ściśle określonym stężeniu) roztwór titranta. Charakterystyczny podczas miareczkowania jest tzw. punkt równoważnikowy, czyli moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem. Praktycznie w każdym przypadku, podczas miareczkowania, do roztworu analitu wprowadzany jest niewielki nadmiar roztworu titranta, który doprowadzi do trwałej zmiany zabarwienia zastosowanego wskaźnika alkacymetrycznego. Dlatego rzeczywisty punkt końcowy miareczkowania odpowiada wartości pH innej, niż punkt równoważnikowy.

Na podstawie: R. Szczypiński, Projektowanie doświadczeń chemicznych. Dla maturzystów i nie tylko, Warszawa 2019.

W wyniku wykonanego miareczkowania 50 cm³ roztworu kwasu solnego roztworem zasady sodowej o wartości pH równej 13,3 ustalono, że początkowe stężenie analitu wynosiło 0,08 mol∙dm^–³. W trakcie opisanego doświadczenia, jako wskaźnik wykorzystany został błękit tymolowy, którego górny zakres wskaźnikowy (zakres pH zmiany barwy) odpowiada wartościom pH z przedziału 8,0÷9,6. Powyżej pH 9,6 roztwory zawierające ten wskaźnik mają barwę niebieską, natomiast roztwory o odczynie obojętnym – żółtą.

Na podstawie niezbędnych obliczeń ustal, jakie zabarwienie przyjmie roztwór w punkcie końcowym opisanego w informacji wstępnej miareczkowania, jeśli wprowadzono dwie nadmiarowe krople roztworu titranta do roztworu uzyskanego w punkcie równoważnikowym? Przyjmij, że objętość jednej kropli wynosi 30 mm³.

Miareczkowanie alkacymetryczne jest metodą stosowaną do ilościowego oznaczania zawartości substancji chemicznej w jej wodnym roztworze. Podczas jego wykonywania, do roztworu analitu o znanej objętości, lecz nieznanym stężeniu molowym ostrożnie wprowadza się znajdujący w biurecie mianowany (o ściśle określonym stężeniu) roztwór titranta. Charakterystyczny podczas miareczkowania jest tzw. punkt równoważnikowy, czyli moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem. Praktycznie w każdym przypadku, podczas miareczkowania, do roztworu analitu wprowadzany jest niewielki nadmiar roztworu titranta, który doprowadzi do trwałej  zmiany zabarwienia zastosowanego wskaźnika alkacymetrycznego. Dlatego rzeczywisty punkt końcowy miareczkowania odpowiada wartości pH innej, niż punkt równoważnikowy.

Na podstawie: R. Szczypiński, Projektowanie doświadczeń chemicznych. Dla maturzystów i nie tylko, Warszawa 2019.

W wyniku wykonanego miareczkowania 50 cm³ roztworu kwasu solnego roztworem zasady sodowej o wartości pH równej 13,3 ustalono, że początkowe stężenie analitu wynosiło 0,08 mol∙dm^–3.

Zmiany pH miareczkowanego roztworu w zależności od objętości dodanego roztworu titranta można przedstawić graficznie w postaci tzw. krzywej miareczkowania. Rysunki poniżej przedstawiają takie krzywe w trzech różnych układach kwas-zasada, a znajdujące się na nich linie przerywane wskazują wartość pH przy której osiągnięto punkt równoważnikowy.

Spośród podanych rysunków tylko jeden może ilustrować zmiany zarejestrowane podczas miareczkowania opisanego w treści wstępnej do zadania. Wybierz te grafiki, które nie ilustrują krzywej miareczkowania sporządzonej podczas tego doświadczenia. Uzasadnij swój wybór.

Punktem równoważnikowym miareczkowania określa się moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem. Roztwór wodorotlenku baru o objętości równej 50 cm³ miareczkowano 0,35-molowym roztworem kwasu solnego wobec błękitu bromotymolowego jako wskaźnika. Punkt równoważnikowy osiągnięto w momencie wykorzystania dokładnie 40 cm³ roztworu titranta.

Jaka była wartość pH miareczkowanego roztworu w momencie zobojętnienia połowy początkowej liczby jonów wodorotlenkowych, pochodzących z dysocjacji elektrolitycznej zasady barowej? Wynik podaj z dokładnością do dwóch cyfr znaczących.

Do 27 g wody destylowanej dodano 6 g tlenku potasu i  uzupełniono wodą do objętości 150 cm³. Z uzyskanego w ten sposób roztworu pobrano 20 cm³ próbki za pomocą której zobojętniono 40 cm³ roztworu kwasu siarkowego(VI).

Oblicz, jakie było stężenie molowe zmiareczkowanego roztworu kwasu oraz jego pH? Przyjmij, że powstały w pierwszym etapie dysocjacji anion wodorosiarczanowy(VI) dysocjuje całkowicie. Wyniki obliczeń podaj z dokładnością do dwóch cyfr znaczących.

Punktem równoważnikowym miareczkowania określa się moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem. Roztwór wodorotlenku baru o objętości równej 50 cm³ miareczkowano 0,35-molowym roztworem kwasu solnego wobec błękitu bromotymolowego jako wskaźnika. Punkt równoważnikowy osiągnięto w momencie wykorzystania dokładnie 40 cm³ roztworu titranta.

Ustal wartość pH miareczkowanego roztworu wodorotlenku baru. Wynik obliczeń podaj z dokładnością do pierwszego miejsca po przecinku.

Do 27 g wody destylowanej dodano 6 g tlenku potasu i  uzupełniono wodą do objętości 150 cm³. Z uzyskanego w ten sposób roztworu pobrano 20 cm³ próbki za pomocą której zobojętniono 40 cm³ roztworu kwasu siarkowego(VI).

Oblicz, jakie było pH roztworu wykorzystanego do zmiareczkowania roztworu kwasu siarkowego(VI)? Wynik podaj z dokładnością do trzech cyfr znaczących.

Punktem równoważnikowym miareczkowania określa się moment, w którym analit przereagował ilościowo z dodanym z biurety titrantem. Roztwór wodorotlenku baru o objętości równej 50 cm³ miareczkowano 0,35-molowym roztworem kwasu solnego wobec błękitu bromotymolowego jako wskaźnika. Punkt równoważnikowy osiągnięto w momencie wykorzystania dokładnie 40 cm³ roztworu titranta.

W zakresie pH 6,2÷7,6 roztwory zawierające błękit bromotymolowy mają kolor zielony. Określ, czy w punkcie równoważnikowym miareczkowany roztwór przyjął podane zabarwienie? Odpowiedź uzasadnij jednym zdaniem.

W stałym stanie skupienia liczne związki chemiczne tworzą sole uwodnione zwane hydratami.

Oblicz, jaką masę hydratu siarczanu(VI) cynku-woda (1/7) należy rozpuścić w 200 g wody, aby uzyskać 5% roztwór ZnSO₄? Wynik podaj z dokładnością do trzech cyfr znaczących.

W stałym stanie skupienia liczne związki chemiczne tworzą sole uwodnione zwane hydratami.

Oblicz, jaką ilość hydratu chlorku magnezu-woda (1/6) należy rozpuścić w 200 dm³ wody destylowanej, aby w uzyskanym w ten sposób roztworze stężenie jonów magnezowych było równe 0,6%? Dla uproszczenia obliczeń przyjmij gęstość wody równą 1 g/cm³. Wynik podaj w gramach, stosując przybliżenie do cyfry jedności.