DWMED

Poniżej przedstawiono wzór kwasu winowego:
HOOC–CH(OH)–CH(OH)–COOH

Napisz wzór półstrukturalny (grupowy) organicznego produktu reakcji kwasu winowego z metanolem użytym w nadmiarze w środowisku stężonego kwasu siarkowego(VI).

Wykonano doświadczenie, w którym do dwóch probówek z tym samym odczynnikiem wprowadzono wodne roztwory dwóch związków chemicznych. Do probówki I wprowadzono wodny roztwór winianu disodu (NaOOC–CH(OH)–CH(OH)–COONa), a do probówki II – wodny roztwór etanianu (octanu) sodu (CH₃COONa). W warunkach doświadczenia obydwa wodne roztwory były bezbarwnymi cieczami.

Zaprojektuj doświadczenie, którego przebieg pozwoli na potwierdzenie, że roztwór winianu disodu wprowadzono do probówki I, a roztwór octanu sodu – do probówki II.

Uzupełnij schemat doświadczenia. Podkreśl nazwę odczynnika, który – po dodaniu do niego roztworów opisanych związków i wymieszaniu zawartości probówek – umożliwi zaobserwowanie różnic w przebiegu doświadczenia z udziałem winianu disodu i octanu sodu.

Wykonano doświadczenie, w którym do dwóch probówek z tym samym odczynnikiem wprowadzono wodne roztwory dwóch związków chemicznych. Do probówki I wprowadzono wodny roztwór winianu disodu (NaOOC–CH(OH)–CH(OH)–COONa), a do probówki II – wodny roztwór etanianu (octanu) sodu (CH₃COONa). W warunkach doświadczenia obydwa wodne roztwory były bezbarwnymi cieczami.

Zaprojektuj doświadczenie, którego przebieg pozwoli na potwierdzenie, że roztwór winianu disodu wprowadzono do probówki I, a roztwór octanu sodu – do probówki II.

Opisz zmiany możliwe do zaobserwowania w czasie doświadczenia, pozwalające na potwierdzenie, że do probówki I wprowadzono roztwór winianu disodu, a do probówki II – roztwór octanu sodu.

W trzech probówkach (I, II i III) znajdowały się wodne roztwory:

mocznika (CO(NH₂)₂), chlorku amonu (NH₄Cl) i acetamidu (CH₃CONH₂).

W celu ich identyfikacji przeprowadzono dwie serie doświadczeń. W pierwszej serii doświadczeń do każdej probówki zanurzono żółty uniwersalny papierek wskaźnikowy. Zmianę barwy wskaźnika zaobserwowano tylko w probówce III. W drugiej serii doświadczeń do probówek I i II dodano wodny roztwór wodorotlenku sodu i ogrzano zawartości obu naczyń. U wylotu obu probówek wyczuwalny był ten sam charakterystyczny zapach. Następnie do probówek I i II dodano wodny roztwór azotanu(V) baru. Pojawienie się białego osadu zaobserwowano tylko w probówce I.

Podaj nazwy związków, które zidentyfikowano podczas przeprowadzonych doświadczeń.

W trzech probówkach (I, II i III) znajdowały się wodne roztwory:

mocznika (CO(NH₂)₂), chlorku amonu (NH₄Cl) i acetamidu (CH₃CONH₂).

W celu ich identyfikacji przeprowadzono dwie serie doświadczeń. W pierwszej serii doświadczeń do każdej probówki zanurzono żółty uniwersalny papierek wskaźnikowy. Zmianę barwy wskaźnika zaobserwowano tylko w probówce III. W drugiej serii doświadczeń do probówek I i II dodano wodny roztwór wodorotlenku sodu i ogrzano zawartości obu naczyń. U wylotu obu probówek wyczuwalny był ten sam charakterystyczny zapach. Następnie do probówek I i II dodano wodny roztwór azotanu(V) baru. Pojawienie się białego osadu zaobserwowano tylko w probówce I.

Określ odczyn roztworu znajdującego się w probówce III i napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji, które potwierdzi wskazany odczyn.

W trzech probówkach (I, II i III) znajdowały się wodne roztwory:

mocznika (CO(NH₂)₂), chlorku amonu (NH₄Cl) i acetamidu (CH₃CONH₂).

W celu ich identyfikacji przeprowadzono dwie serie doświadczeń. W pierwszej serii doświadczeń do każdej probówki zanurzono żółty uniwersalny papierek wskaźnikowy. Zmianę barwy wskaźnika zaobserwowano tylko w probówce III. W drugiej serii doświadczeń do probówek I i II dodano wodny roztwór wodorotlenku sodu i ogrzano zawartości obu naczyń. U wylotu obu probówek wyczuwalny był ten sam charakterystyczny zapach. Następnie do probówek I i II dodano wodny roztwór azotanu(V) baru. Pojawienie się białego osadu zaobserwowano tylko w probówce I.

Napisz wzór substancji, której charakterystyczny zapach był wyczuwalny u wylotu probówek I i II, oraz napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji, w wyniku której w probówce I powstał biały osad.

W czterech nieopisanych naczyniach znajdują się oddzielnie: tyrozyna (Tyr), glicyna (Gly), biuret (H₂N-CO-NH-CO-NH₂) i alanina (Ala). Przeprowadzono doświadczenie, podczas którego wykonano dwie próby. Podczas pierwszej próby na czterech szkiełkach zegarkowych umieszczono niewielkie ilości wymienionych substancji i na każdą naniesiono kilka kropli stężonego wodnego roztworu kwasu azotowego(V). Wynik próby pozwolił na identyfikację jednej substancji. Podczas drugiej próby sporządzono wodne roztwory trzech pozostałych substancji i do każdego roztworu dodano świeżo wytrącony wodorotlenek miedzi(II). Wynik próby pozwolił na identyfikację drugiej substancji.

Uzupełnij poniższą tabelę. Podaj nazwę substancji, która została zidentyfikowana po przeprowadzeniu pierwszej próby, oraz nazwę substancji, która została zidentyfikowana po przeprowadzeniu drugiej próby. W każdym przypadku uzasadnij wybór substancji.

Do zakwaszonego roztworu alaniny dodawano kroplami wodny roztwór wodorotlenku sodu i mierzono pH mieszaniny reakcyjnej. Na poniższym wykresie zilustrowano zależność pH mieszaniny od objętości dodanego roztworu wodorotlenku sodu (w jednostkach umownych).

Aminokwasy istnieją głównie w formie jonów. W roztworach o niskim pH cząsteczka aminokwasu jest protonowana. W roztworach o wysokim pH aminokwas traci proton. Istnieje także pH, przy którym aminokwas występuje jako jon obojnaczy.

Na podstawie: J. McMurry, Chemia organiczna, Warszawa 2005.

Podczas opisanego miareczkowania przebiegły reakcje chemiczne zilustrowane schematem:

Napisz równania reakcji oznaczonych na schemacie numerami 1 i 2. Zastosuj wzory półstrukturalne (grupowe) form alaniny.

Wodny roztwór pewnego cukru zmieszany w środowisku wodorowęglanu sodu (NaHCO₃) z wodą bromową nie powoduje jej odbarwienia. Ponadto ten cukier daje pozytywny wynik próby Trommera i próby Tollensa.

Wybierz i podkreśl wzór cukru, którego może dotyczyć powyższy opis.

W stanie podstawowym atom pewnego pierwiastka X ma dwukrotnie więcej walencyjnych elektronów sparowanych, którym przypisuje się wartości głównej liczby kwantowej 3 oraz 4, niż elektronów niesparowanych o głównej liczbie kwantowej równej 3. W kationie X³⁺ elektrony sparowane opisane orbitalem 3d stanowią około 33,3% wszystkich elektronów tej samej podpowłoki elektronowej.

Napisz stosując schemat graficzny walencyjną konfigurację elektronową pierwiastka X w stanie podstawowym. W zapisie uwzględnij symbole odpowiednich podpowłok.

Liczby neutronów występujących w trzech znanych nam izotopach potasu są kolejnymi liczbami naturalnymi. Najlżejszy stabilny z opisanych nuklidów zawiera tyle samo neutronów, ile dodatnich ładunków ma jądro atomu wapnia.  Jedyny promieniotwórczy izotop potasu stanowi 0,0117% atomów tego pierwiastka naturalnie występującego w przyrodzie i nie jest najcięższym jego izotopem.

Na podstawie: W. Mizerski, Tablice chemiczne, Adamantan 2013.

Wykonując niezbędne obliczenia ustal symbol najcięższego i jednocześnie stabilnego izotopu potasu oraz jego zawartość procentową, jeśli średnia masa atomowa tego pierwiastka chemicznego wynosi 39,134 u. Wynik podaj z dokładnością do trzech cyfr znaczących.

Pierwszą energią jonizacji nazywamy taką ilość energii, jaką należy dostarczyć do atomu, aby oderwać od niego jeden elektron. W przypadku odrywania kolejnych elektronów mówimy wówczas kolejno o drugiej, trzeciej oraz n-tej energii jonizacji.

Dane są następujące pierwiastki chemiczne: azot, gal, selen, fluor, brom.

Uzupełnij poniższą tabelę, wpisując w wolne pola nazwy (lub symbole) pięciu wyżej wymienionych pierwiastków chemicznych:

Pierwszą energią jonizacji nazywamy taką ilość energii, jaką należy dostarczyć do atomu, aby oderwać od niego jeden elektron. W przypadku odrywania kolejnych elektronów mówimy wówczas kolejno o drugiej, trzeciej oraz n-tej energii jonizacji.

Dane są następujące pierwiastki chemiczne: azot, gal, selen, fluor, brom.

Który wśród wyżej wymienionych pierwiastków chemicznych ma najsilniejsze właściwości redukujące? Uzasadnij swój wybór.

Pierwszą energią jonizacji nazywamy taką ilość energii, jaką należy dostarczyć do atomu, aby oderwać od niego jeden elektron. W przypadku odrywania kolejnych elektronów mówimy wówczas kolejno o drugiej, trzeciej oraz n-tej energii jonizacji.

Dane są następujące pierwiastki chemiczne: azot, gal, selen, fluor, brom.

Wśród wyżej podanych pięciu pierwiastków chemicznych, trzy mają taką samą liczbę powłok elektronowych.

Napisz wzór sumaryczny wodorku tego pierwiastka chemicznego, który w wymienionej trójce po wprowadzeniu do wody tworzy roztwór mocnego kwasu. Następnie określ kształt cząsteczki wybranego wodorku (liniowy, kątowy, trójkątny, tetraedryczny) oraz typ występującego w jego cząsteczce wiązania chemicznego (jonowe, kowalencyjne, kowalencyjne spolaryzowane).

Podczas ogrzewania w temperaturze 1570 K ÷ 1720 K ortofosforanu(V) wapnia z tlenkiem krzemu(IV) oraz koksem, otrzymuje się tzw. fosfor biały, który w opisanych warunkach tworzy cząsteczki czteroatomowe. Z uwagi na wysokie ryzyko jego samozapłonu, proces ten prowadzi się bez dostępu powietrza. Dalsze przemiany fosforu białego rozpoczynają się zwolna już w temperaturze pokojowej pod działaniem światła. Podczas ogrzewania go w ściśle określonych warunkach możliwe jest uzyskanie  fosforu czerwonego, fioletowego lub czarnego. Spalając fosfor biały w tlenie uzyskuje się tlenek, w którym fosforowi przypisuje się jego najwyższy możliwy stopień utlenienia.

Na podstawie: A. Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, Warszawa 2010.

Substraty wykorzystane w reakcji otrzymywania białego fosforu miesza się w stosunku molowym, równym kolejno: 1:3:5. Wśród produktów tego procesu znajdują się również krzemian wapnia oraz tlenek węgla(II).

Napisz równanie reakcji chemicznej prowadzącej do uzyskania fosforu białego, a następnie podkreślając odpowiednie wyrażenie w nawiasie określ, czy jest to proces redoks? Uzasadnij swoje stanowisko.