DWMED

Pod wyciągiem przeprowadzono dwa doświadczenia, których celem było zbadanie przebiegu reakcji metali z kwasami. Użyto poniższych odczynników:

cynk                 srebro                 kwas solny                 kwas azotowy(V)

Każdy z reagentów został użyty tylko raz. Przebieg doświadczeń przedstawiono na poniższych zdjęciach.

Napisz w formie jonowej skróconej równania reakcji zachodzących podczas doświadczeń 1. i 2.

W zamkniętym reaktorze zachodzi reakcja opisana równaniem:

X₂ (g) + 2Y₂ (g) → 2XY₂ (g)

Zależność szybkości tej reakcji od stężenia opisuje poniższe równanie kinetyczne

Aby wyznaczyć wykładniki 𝑎 i 𝑏 w równaniu kinetycznym, przeprowadzono serię pomiarów: w temperaturze 𝑇 mierzono zależność szybkości reakcji od stężenia jednego z substratów przy stałym stężeniu drugiego. Na podstawie wyników pomiarów sporządzono poniższe wykresy zależności szybkości reakcji od:

• stężenia substratu X₂ przy stałym stężeniu C_Y2 = 1 mol ∙ dm^–3 (linia czerwona)

• stężenia substratu Y₂ przy stałym stężeniu C_X2 = 1 mol ∙ dm^–3 (linia zielona).

Oceń prawdziwość zdań. Zaznacz P, jeśli zdanie jest prawdziwe, albo F – jeśli jest fałszywe.

W zamkniętym reaktorze zachodzi reakcja opisana równaniem:

X₂ (g) + 2Y₂ (g) → 2XY₂ (g)

Zależność szybkości tej reakcji od stężenia opisuje poniższe równanie kinetyczne

Aby wyznaczyć wykładniki 𝑎 i 𝑏 w równaniu kinetycznym, przeprowadzono serię pomiarów: w temperaturze 𝑇 mierzono zależność szybkości reakcji od stężenia jednego z substratów przy stałym stężeniu drugiego. Na podstawie wyników pomiarów sporządzono poniższe wykresy zależności szybkości reakcji od:

• stężenia substratu X₂ przy stałym stężeniu C_Y2 = 1 mol ∙ dm^–3 (linia czerwona)

• stężenia substratu Y₂ przy stałym stężeniu C_X2 = 1 mol ∙ dm^–3 (linia zielona).

W reaktorze o pojemności 4,0 dm³ umieszczono stechiometryczną mieszaninę, zawierającą łącznie 12,0 mol gazów X₂ i Y₂, i zainicjowano reakcję syntezy gazu XY₂. W układzie utrzymywano temperaturę 𝑇.

Na podstawie analizy wykresów ustal i napisz wartości wykładników 𝒂 i 𝒃. Następnie oblicz wartość stałej szybkości reakcji 𝒌 oraz oblicz szybkość tej reakcji w temperaturze 𝑻 w chwili, gdy w reaktorze znajdowało się łącznie 9,0 mol wszystkich gazów.

W temperaturze 𝑇 przygotowano wodne roztwory wodoroortofosforanu(V) sodu i diwodoroortofosforanu(V) sodu o jednakowych stężeniach molowych i zbadano ich odczyn za pomocą dwóch wskaźników: fenoloftaleiny oraz czerwieni obojętnej. Wyniki doświadczenia przedstawiono na poniższych zdjęciach.

Wpisz do schematów wzory odpowiednich drobin tak, aby powstały równania reakcji decydujących o odczynie wodnego roztworu wodoroortofosforanu(V) sodu oraz o odczynie wodnego roztworu diwodoroortofosforanu(V) sodu. Zastosuj definicję kwasu i zasady Brønsteda.

Próbkę chlorku amonu o masie 0,10 g rozpuszczono w wodzie i otrzymano 100 cm³ roztworu. W powstałym roztworze kationy amonowe w pewnym stopniu ulegają przemianie zgodnie z poniższym równaniem.

NH₄⁺ + H₂O ⇄ NH₃ + H₃O⁺

Niewielką objętość przygotowanego roztworu umieszczono w probówce, do której dodano kilka kropel błękitu bromotymolowego.

Oblicz pH otrzymanego roztworu. Wynik podaj w zaokrągleniu do jednego miejsca po przecinku. Następnie wybierz zdjęcie, na którym przedstawiono wygląd zawartości probówki po dodaniu do niej wskaźnika, i zaznacz literę A, B albo C.

W celu wyznaczenia stężeniowej stałej równowagi syntezy amoniaku w temperaturze 𝑇 do reaktora o stałej pojemności wprowadzono azot i wodór. Początkowe stężenie azotu było równe 0,20 mol ⋅ dm^–3, a początkowe stężenie wodoru wynosiło 0,60 mol ⋅ dm^–3. Następnie reaktor zamknięto i utrzymywano stałą temperaturę 𝑇. W reaktorze zaszła reakcja opisana poniższym równaniem.

N₂ + 3H₂ ⇄ 2NH₃

Po pewnym czasie stwierdzono, że ciśnienie w reaktorze obniżyło się do 75 % początkowej wartości i już się nie zmieniało.

Oblicz stężeniową stałą równowagi syntezy amoniaku w temperaturze 𝑻.

W trzech standardowych półogniwach A, B i C ustalają się równowagi opisane poniższymi równaniami.

półogniwo A: MnO₄^– + 8H⁺ + 5ē ⇄ Mn²⁺ + 4H₂O

półogniwo B: Br₂ + 2ē ⇄ 2Br^–

półogniwo C: Co³⁺ + ē ⇄ Co²⁺

Uzupełnij zdania. Zaznacz jedną odpowiedź spośród podanych w każdym nawiasie. Następnie napisz, z którym półogniwem (B albo C) w warunkach standardowych należy połączyć półogniwo A, aby podczas pracy ogniwa malało pH roztworu w tym półogniwie.

W trzech standardowych półogniwach A, B i C ustalają się równowagi opisane poniższymi równaniami.

półogniwo A: MnO₄^– + 8H⁺ + 5ē ⇄ Mn²⁺ + 4H₂O

półogniwo B: Br₂ + 2ē ⇄ 2Br^–

półogniwo C: Co³⁺ + ē ⇄ Co²⁺

Uzupełnij poniższy zapis tak, aby powstał schemat ogniwa galwanicznego zbudowanego z półogniw B oraz C generującego prąd w warunkach standardowych.

Plik PDF z arkuszem dostępny będzie do 4 maja, do godziny 23:59 pod poniższym linkiem:

W stanie podstawowym atomu pewnego pierwiastka chemicznego X:

–   elektrony walencyjne sparowane stanowią 66,7% wszystkich elektronów walencyjnych,

–   elektrony biorące udział w tworzeniu wiązań chemicznych mają taką samą wartość głównej liczby kwantowej,

–   maksymalna wartość głównej liczby kwantowej elektronów niewalencyjnych wynosi 3, natomiast minimalna wartość ich magnetycznej liczby kwantowej równa jest –2.

Tlenek, w którym pierwiastek chemiczny X przyjmuje swój maksymalny stopień utlenienia reaguje zarówno z zasadą potasową jak i kwasem solnym.

Stosując zapis skrócony (względem odpowiedniego helowca), przedstaw sposobem graficznym (klatkowym) konfigurację elektronową kationu pierwiastka X w stanie podstawowym, jeśli wiadomo, że drobina ta powstała w wyniku utracenia wszystkich elektronów walencyjnych przez atom pierwiastka X. Napisz nazwę właściwego helowca;  zapisie uwzględnij numer powłoki elektronowej i symbol podpowłoki. Uzupełnij tabelę.

W stanie podstawowym atomu pewnego pierwiastka chemicznego X:

–   elektrony walencyjne sparowane stanowią 66,7% wszystkich elektronów walencyjnych,

–   elektrony biorące udział w tworzeniu wiązań chemicznych mają taką samą wartość głównej liczby kwantowej,

–   maksymalna wartość głównej liczby kwantowej elektronów niewalencyjnych wynosi 3, natomiast minimalna wartość ich magnetycznej liczby kwantowej równa jest –2.

Tlenek, w którym pierwiastek chemiczny X przyjmuje swój maksymalny stopień utlenienia reaguje zarówno z zasadą potasową jak i kwasem solnym.

Napisz wzór sumaryczny opisanego tlenku pierwiastka X oraz określ jego charakter chemiczny. Uzupełnij tabelę.

Jedna z największych katastrof związanych z energetyką jądrową miała miejsce 26 kwietnia 1986 roku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Nastąpiła wówczas emisja do atmosfery licznych radioaktywnych nuklidów, wśród których znajdowały się jod-131, cez-134, cez-137 oraz stront-90. Ostatni z wymienionych wykazuje wysokie podobieństwo chemiczne wobec jednego z pierwiastków budujących tkankę kostną. W efekcie stront może wbudowywać się w kości i pozostając w nich – przez wiele lat emitować promieniowanie β^–.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.

Podkreśl właściwe wyrażenia w nawiasach, aby powstały zdania prawdziwe.

Jedna z największych katastrof związanych z energetyką jądrową miała miejsce 26 kwietnia 1986 roku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Nastąpiła wówczas emisja do atmosfery licznych radioaktywnych nuklidów, wśród których znajdowały się jod-131, cez-134, cez-137 oraz stront-90. Ostatni z wymienionych wykazuje wysokie podobieństwo chemiczne wobec jednego z pierwiastków budujących tkankę kostną. W efekcie stront może wbudowywać się w kości i pozostając w nich – przez wiele lat emitować promieniowanie β^–.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.

Promieniowanie β^– powstaje w wyniku naturalnej przemiany jądrowej wielu radionuklidów.

Napisz równanie przemiany β^– atomów strontu-90.

Jedna z największych katastrof związanych z energetyką jądrową miała miejsce 26 kwietnia 1986 roku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Nastąpiła wówczas emisja do atmosfery licznych radioaktywnych nuklidów, wśród których znajdowały się jod-131, cez-134, cez-137 oraz stront-90. Ostatni z wymienionych wykazuje wysokie podobieństwo chemiczne wobec jednego z pierwiastków budujących tkankę kostną. W efekcie stront może wbudowywać się w kości i pozostając w nich – przez wiele lat emitować promieniowanie β^–.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.

Promieniowanie β^– powstaje w wyniku naturalnej przemiany jądrowej wielu radionuklidów.

Określ liczbę elektronów walencyjnych oraz symbol pierwiastka chemicznego, w miejsce którego wbudowuje się nuklid ⁹⁰Sr w tkance kostnej.

Jedna z największych katastrof związanych z energetyką jądrową miała miejsce 26 kwietnia 1986 roku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Nastąpiła wówczas emisja do atmosfery licznych radioaktywnych nuklidów, wśród których znajdowały się jod-131, cez-134, cez-137 oraz stront-90. Ostatni z wymienionych wykazuje wysokie podobieństwo chemiczne wobec jednego z pierwiastków budujących tkankę kostną. W efekcie stront może wbudowywać się w kości i pozostając w nich – przez wiele lat emitować promieniowanie β^–.

Na podstawie: P. Atkins, L. Jones, Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje, Warszawa 2018.

Promieniowanie β^– powstaje w wyniku naturalnej przemiany jądrowej wielu radionuklidów.

Wyjaśnij, dlaczego rozpad β^– klasyfikuje się jako przemianę jądrową, a nie reakcję chemiczną?